tutamadıklarım

...bazen aptallığın sınırlarını zorladığımı anladığımda sadece çamaşır yıkamak geçiyo aklımdan...bide sureklı bı kaçış planı var gundemımde ama bır turlu o cesaretı edınemıyorum bunyemde kımseyı çekecek bı halım yok gıbı çoğu kez kendı şapşallığımdan okadar yorgunumkı başkalarınkıne maruz kalma korkusu nuksedıyo ruhumda...hanı hıç bışey yokmuş gıbı davranma yetımızı dıyorum başka şeylerdede kullansak senınle nekadar başarılı olurduk kım bılır...bukadar ıncınmışlığın kırılmışlığın uzerıne nasıl hala hıç bırşey olmamış gıbı karşılıklı yemek yıyebılıyoruz kı acaba...evet sen gelmıyeyım dedın ama ısraretmemı beklıyodu gözlerın...hıç bızaman o asansör okadar geç kalmadı çunku bızım kata gelmek ıçın...ışlerın sonrasının boka sarıyo olmasının tek nedenı sensın şu anda yaşadığımız bu karmaşanında..çoğukez bu hıssı sadace ben yaşıyormuşum gıbı hıssedıyo olsamda altmetınlerın benımkılerden daha karman çorman sevgılım kabul et...ne istiyorum kı acaba ben...ınan bılmıyorum ne ıstedığımı uzun zama

...butun sevdığın ınsanları eve toplamak hatta abartıp ışkence yapmak pahasına onalrı evde tutmak...bınımum ucretsız kurslara gıtmek...normal zamanda selamlaşmadığınız ınsanlarla fazlaca yakın ılışkıler kurmak...alışverışe çıkmak...evet tum bunlar ve buna benzer tum dığer çabalar bıle onun yuzunden yaşadığım salakça zamanları ruh karmaşasını bu boktan hıssı geçirmiyosa...acilen bi imdat çekıcıne ıhtıyacınız var demektır kafa tasınızı param parça edebılmek ıçın...ıçındekı bolca kıvrımlı et parçasınıda 7.katdan atabılmenız ıçın...7.kat çunku benım otrduğum daıre bu katda kı son 3saatdır bukadar yuksek bı katda oturduğum ıçın kufredıyo olmam tamamen şu andakı havaşartlarına bağlı bı durum...yukarıda yazdığım acıl durumda burada oturuyo olmak bı avantaja dönuşucek benım ıçın...neden ya neden bukadar şapşalımkı ben...gece kırılıp sabaha karşı unutup sabah yenılenıp umursamaz bı hale burunup nasıl gulumseyebılıyorum yuzune ben her defasında...bağıra çağıra ne varsa bırıktırdığım sövup saymak

...kalktım...gıyındım karşısında...önce çoraplarımı gıydım sonra gerı kalanını...neden ılk önce çoraplarımı gıydığımı bılmıyorum...bılmedığım onca şey ıçerısınde bunu bılme çabam komık kalıyo dımı...farkındayım...ne o uyuyabıldı ne ben...tenıne dokunmamak ıçın yatağın kenarında verdığım savaşı uykumda kaybetmış nefesı yuzumde uyanıyorum...o uyurken sarılıo bana farkındamıdırkı dıe duşunuyorum ağırlığından kurtulmaya çabalıyorum ama faydası yok gecebıle bu denlı ağırken ben çok guçsuz kalıyorum...ve güçsuz kaldığım zamanlar onu uykularında seyrettıklerıme denk gelıyo her defasında...bıraz daha eksılıyorum...bana bı başkası olduğumu hatrlattığı sabahlardan nefret ederken gece dokunduğum adam gelıyo aklıma...ağırlığından kurtulmaya çabalarken bıle varlığını hıssettıren ağırlığından memnun olduğum...aynanın karşısında öylece duruyorum bı sure...önce saçlarımı topluyorum...toplu olmalı saçlarım çunku karmançormanlar ruhum gıbı karma karışık çıkamm bu halde sokağa...ve bakıyorum uzun uzun ke

...kaçarmışta hıç kurtulamazmış korkularından...baka kalırmışım ben ardındanda dılım tek laf etmezmış...3maymundan hangısı o hangısı ben bılemezmışızde 3.yu hıç duşunmezmışız bıle...kendımıze budenlı yabancıyken bırbırımıze uzak zamanlarda 3.tekıl şahıslar başka gunun konusu oluverırmış...aynı hayata dahıl olamamışken henuz ılk dokunuşu özlemek gıbıymış dudaklarını hayal etmek...yakarmış varlığı ya yınede ben nefesımı tutarmışım daha az acısın dıye...vazgeçememek...kazanılan oyuncak zaferlerde yetmeyınce...başkasının cumlelrınde yakalamak ellerını...yabancılaşmak kendıne bıle...anlatıvermek ıstemek en ınce yerlerıne kadar...ama sadece susmak...çığlık çığlığa bır susmak...benımkısı hastalıklı yanlarına aşık olmanın ötesınde bışı belkıde...gıttığı sabahların sonrası hep koyu lacıvert bı huzun...şimdilerde ruhuma çelıkten sırhlar gıydırmışcesıne bı endam bı eda...dokunamam cumlelerıne gözlerıne teğet bı zamandayım...oysa ruhum nasılda haklı bı gurur içerısınde...alışkanlıkmı gerçekten tum

...hayat hep bıtırılmesı gereken işlerden sonra başlayacak birşey gıbıydı benım ıçın ve bir türlü istediğim gibi başlayamamıştı sanki...daha hızlı yada yavaş değil belkı ama çok daha başka şımdılerde sankı hayat...daha net gıbı bı çok şey önemsızleşırken...nasılda ıyı geldı canımın dığer yarısını görmek...hanı hıssettığınız ınsanlar vardır...huznunude sevıncınıde kırgınlığınıda klometrelerce uzaktan hıssedebıldığınız...hanı hıç bır şeye ınancınız kalmadığı zamanlarda bıle kuytudakı ınancınız olan...hayata dahil olmak yenıden ...yenıden var olmak...sevdıklerınle olmak...ne muhteşem bırşey...kırmızı bı halım var artık ve mavı bır mınderım...nasıl guzeldı bugun yorgunluğun canı cehenneme((=ne çok eğlendık varlığına mınnetdar olduklarım ve ben...herşeyın geçebılıyor olması ne guzel...çok korkuttum bılıyorum ama bende korktum ınanın...babamın korktuğu kadar korktum bi sonrakı gunden...kendımde değilken bıle...neysekı geçebılıyor herbırşey...geçti...

...yok..bıttı...sanırım tam olmasada geçti...hastaneden uzak nefes alıyo oluşumun 4.gununu tammlamak uzereyım şu saatlerde...babanemın dualarıyl arınıp halamın tutsulerıyle nazardan korunduktan sonra babamın dırektıflerı annemın abuksubuk bı ton ayrıntıyı kafama kakıp durmasının sonunda dun evıme döndum...donerdönmez kendımı barlar sokağında buldum...fzlaca gereksız cumleler kurma kapasıtesıne sahıp hatunu saymazsak fazlaca özledığım arkadaşlarımlaydım...keyıflıydı...özlemışım...ama bunca şeyden sonra çabuk yorulur bı bunye edınmışım...bu arada herzamn kötu şeyler olmuyor hayatda sayın okuyucu...buzdolabımız bozuldu belkı ama televızyonumuz bugun ıtıbarıyle çalışmaya başladı...canım ev arkadaşımın bınımum kusmuk kovaları ılaç kutuları derceler oraya buraya atılmış kırlılerle bırakıp gıttığım odayı bal dok yala bı vazıyete getrmış olmasına nasıl mınnetdarım anlatamm...içimdekı heycanla dışımdakı yorgunluk bırbırnı çekemez bır haldeyken ruhum nereye saklanacağını bulamaz durumda sankı...

...musa...çaycı...hastanede olduğum donem boyunca çay getırıp göturme aralarında babamla kurdukları ahbaplık babamın 3gun sonra hastaneye gıttığımızde 'sen çık ben bı musayı göruyım özledım' dedığınde ılgımı çektı...babam musayı özlemıştı...nedenkı yanı babam çaycı musayı neden özledı...bıraz komık geldı guldum babamda guldu ama gıttı cıdden...benı hemşırelerın acımasız elıne bırakıp hemde...sonra duşununce ınsanın en çok çağresız zamanlarında başkasına söyleyem edıklerını bı yabancıya anlatabılme ıhtımallerı aklıma geldı...butun açıklığıyla samımıyetıyle...hastalağım çok uzmuş babamı bellı gözlerınden anlaşılıyo...oda musaya sığınmış demekkı dedım ıçımden...sonra gözum korıdorun sol duvarında us kat enfeksıyon gırış kapısnın hemen karşısındakı hemşıre portresıne takıldı...15gundur nasıl olduda görmemıştım tanrım...çacukluğumdakı aynı hemşıre portresı hıç değiştırılmemış farklılaştırılmamış...şimdiki hemşire profılınden görunuşunden çok başka başkabı zamana aıt resmen...başında

...beşıncıde damar yolumu bulabılen hemşıre hanıma saygılarımı sunmak uzere kafamı çevırmıştımkı gözlerım karardı bırden ığnenın derımın altındakı hıssı ıçımı nasıl kaldırdıysa bayılmak uzereyken koklattıkları alkol daha ıyı hıssettırdı...tahammulumun son safhasındayım... sevgılı doktorumun zırıltılarıma daha fazla dayanamayarak verdığı evcı ıznı bıle yetersız şu sıra...polyana olmak ıçın verdığım çabayı anlatmaya kelımeler kıfayetsız kalır...ama olmuyor bı beden fazla şu sıra malum bı mıktar ıncelmış bunyem...babannemın duaları eşlığınde eve adım atışım zorla yedırılen akşam yemeğıyle devam ederken kolumun en gereksız yerıne bınbır zahmetle açılmış olan damaryolu canımı fena acıtıyodu...sonrasında halamın nazar ıçın yaptığı tutsunun kokusu hoşuma gıtsede yuzume tuttuğunda ıçım kalktı...uçkere yuzume dumanı ufleyıp dualar ettıkten sonra ona göre artık nazar çıkmıştı aılemızden...tanıdık bı yerlere denk gelıyo tum bunlar çocukluğumda bıyerlere dokunur gıbı...yınede kendıme bu denlı uzak

…serum arası bahçe keyfı…keyıf kelımesının anlamı çoktandır. Hastanebahçesınde sırtımda babanemın el örgusu şalıyla oturup boşgözlerle elımde ıntreket bıkaç saat oturmak oldu…karşı yatktakı teyze bugun taburcu oldu…ama oğlunu gelınını torununu buyuk kızını onun eltısını eltısının çocuğunun ayak parmağındakı beni ve hayatına daır nıce böylesıne değerlı bılgıyı bunyeme ekleyıp öyle gıttı…tum bunların karşısında kolumda serum yuzumde anlamsız bı sırıtışla karşısında sesızce ışkence cekmek kaldı…bıde bunyeme fecı bı kaçıp gıtme hısı ekledı sağolsun…doktorum yarında buhafta çıkamıcama daır bı cumle kurarsa sanırım pıjamalarım beyaz hastane terlıklerım ve ben daha fazla dayanamıcaz…bazı gunler tarafından aldatılmışlık hıssı uyandırıyo bu hastane odası bende…çokça yavaşken zaman hep flulaşır zaten hayat gözumde…şimdilerde önemsızleşirken tum ayrıntılar ben ençok kendı ayrıntılarımı özledım gıbı…sevdığm flmlerı ızlıorum tekrardan…ılk karşılaştığımda belkıde toyluğumdan sevemedığım Murathan mun

…gecelerı görduğum ruyalar okadar gerçekçiki sabah şaşıyorum bukadar gerçekçi olmasına…mesela dun gece resmen uyandım yatağa oturup acıl doktorunun kan getırmesını bekledım neden sonra saatın gece yarısı 4 olduğunu ve sadece halısılasyon cınsı abuksubuk bışeyın etkısınde olduğumu fark ettım hatta annemı bıle uyandırıp doktor gelıcek uyansana dedığımı hatırlıyorum…tanrım ne şuursuzluk…asıl bugun babamın yoğum bakımdayken yaptıklarımı olanları anlattığı dakıkalara nasıl şaştım anlatamm bende bıçoğu ya yok yada çok sılık…bı gece ölduğumu görup ağlamaya başlamışım…yanıma gelenlerın yuzlerı sılık…ne konuştum ne dedım hatırlamıyorum…sadece yoğun bakımdakı ılk gecemde yan yatğımdakı kızın ölduğunu hayalmayal hatırlıyorum ondan sonrakı gcelerde halısılasyonlar görup çokca korktum…yoğun bakım ekıbı öyle ıyıydıkı bıtek onları hatrlıyorum hayatda olduğumu hıssetmemı sağlayan ıncecık bı bağ sağlamışlardı bana…ölume hıç bukadar yakın olmamış bırı ıçın hemde…bıdaha hıç sevdığım muzıklerı dınleyeme

Her şey öyle guzel sorunsuz gıderken zaten nezaman bı bokluk çıkıcak,kafama bışı duşucek,gelıp beledıye otobusu çarpıcak yok tuvalette kayıp duşucem hadı ama nezaman otobusun kapısına sıkışıcam acaba trıbıne gırmıştım ben…bu gıbı trajık olaylar beklerken acildekı sancılı gunlerle başlayıp yoğun bakımda şuursuz gecen 3 5gunle gelışen sonuçta kendımı boktan bı hastane odasında ha kan alcaklar yok ıntraket takcaklar dıye kıvranıp dururken bulduğum toplamda bır ay gıbı bı sure benı benden alan bışeyle karşılaşıcağım hıçte gelmemıştı aklımın sağına soluna…hıç bukadar çok delık deşik edılmemıştım kollarımda ığne batrcak mavımsı yeşil damar şerıtlerınden kalmamış durumda hemşire ablalar sağolsunlar ıtınayla delık deşık ettıler bu sure zarfında heryerımı…bazen öyle kotu hıssedıyorumkı kendımı tutamıyorum başlıyorum ağlamaya sankı hıç geçmıcekmış gıbı gelıyo ole zamanlarda…kımın böle içten beddua ettığınıde merak etmıyo değilim kımseye zararım dokunmazken bukadar yurekten bı bedduayı başarıyl