tutamadıklarım

insan bir yerden sonra yaşanmışlıklarımın içine edeyim diyor...biriktirme saklama huyunada baya bir sövüyor...taşınıyorum...içim dışım herbir yerim taşınıyor üstelik...her işim gibi buda telaşlı apartopar zamansız sıkıştepiş oluyor...tabaklar buraya kutular oraya kıtaplar çarşaflar fotoğraflar nereye koyacağımı bulamadığım salata kasesiyle 3oda dolaştım bugun farkına vardığımda iş işten geçmişti...hayatım nereye gidiyor bılmıyorum saldım sadece bıraktım ne oluyorsa yada olmaya çalışıyorsa engellemıyorum fazlada duşunmuyorum bırakıyorum ölece şu ara oda olmaya çabalıyor...

hayatlarımız birbirinden ayrıldığında eski birer tanıdık oluveririz birden bire...bir sabah uyanmış ve büyümüş hissediyorum kendimi düşünmeyeceğimi düşündüğüm şeylerle başbaşa buluyorum kendimi...o adam dünyaları fetedecekmiş gibiyken aynı zamanda kabuğundan ayrılamayacak kadar güçsüzmüş gibi geliyor şimdilerde...bazı şeyler bıtmek zorundadır biryerden sonra...

bazen durupta bakınca çikanın hayatımıza girdiği ilk zamanlar aklıma geliyor ürkek korkak evın dipköşesinde saklanan tüyleri bakımsızlıktan topak topak olmuş 7aylık sarı bir kız...o ürkekliğine uzaklığına rağmen nasılda hemencik herşey yoluna girivermişti biz birden beraber uyumaya başlamıştık...çika sayesinde kaç geceyi daha bir kolay geçirdim...kedi insan ruhuna iyi gelen birşey kesinlikle...yanlızlığınızı bir anda alıp yok eden hafifleten bir yanı var...hiç sevmem ben yanlızlığı...hep birilerim olsun gelen giden hep sevdiklerim olsun isterim o yüzden ne zman yalnız kalsam çika eşlik etti ruhuma...şimdi anne oldu hemde çok güzel..mucize gibi 4yavrumuz oldu...garip bişey onlara baktıkça zaman diyorum nekadar garipsin var olanlar yok oluyor yok olanlar var oluyor içinde biryerlerde... söyliyemiyorum ona ...ben gidiyorum biliyor ama bilmiyor kocaman kocaman sorunlarımız olacağını...ben yanımda göremedikçe onu yanlızlaşacağımı...o gereksiz işinden gücünden gelemiyeceğini kabullenemiyor

hiç gitmek istemediğim şehirleri zaman geçtikçe hep çok sevdim çok alıştım...güzel insanlar tanıdım hayalkırıklıklarım oldu aşkından ölüpbittiğim adamlar unutamadığım anlar sağlam dostluklarım oldu ve ben o şehirlerden ayrılamazmışım gıbı geldı hep...şimdi 5yıl önce içimdeki cam kırıklarından kaçıp geldiğim bu şehirden gitmek bir tuhaf etmiyor değil beni...yeni başlangıclar yapmak zorundasınızdır bıkaç zmanda bır hayatınızda bazen zorla ınatla ama yapmak zorundasınızdır işte...şimdi ben tamda öyle bi zamandayım...bılıyorum ki kalırsam çok başka gidrsem çok başka bir hayatım olacak bikaç zaman içersinde...çok zor geliyor lakin bikaç yaş daha gençken ınsanın ruhu dahabir kolay oluyor bu şehirleri arkada bırakıp belirsiz biryerler doğru ılerlemek...akşam elinde rakısıyla gelen arkadaşı çarşıda elindeki çiçeklerle dilenen ayşe teyzeyi evin balkonundan gözuken sesıne alışması aylar alan viyadüğü kötü bile olsa yaşadığın  onca anı bırakta git bilmediğin karman çorman kocaman bir şehre...oysa