tutamadıklarım

...esasen çok sevıyorum...hayatımı ve ona dair olan herbır şeyı ve herbır kışıyı...rakısını alıp gecenın bır vaktı kapıma dayanan dostu...o dostun hatırlattığı şarkıları o şarkılarda özlenen başka başka insanları...çok sevıyorum...öyle guzelkı ruhum şu an...alkolle hıç bı ılgısı yok bılıyorum...babamı çok özledım bu gece...rakıyı uzun zamnadır ıçmedığımı fark ettım...ve ne çok keyıf aldığımı yaşamaktan...ne çok acımız var oysa bırıktırdığımız...herbırımızın ne çok yarası var...hastanede bekledığım saatlerı saymassak eğer lordumun gönderdığı hayatımın enbuyuk tobleronuyla başlayan gunum canerlerın bı 70lık rakıyla kapıma dayanmasıyla devam ettı...ne çok söyledık ne çok kadeh tokuşturduk gulduk...ne ıyı ettıler bugece çıkıp gelmekle...sonra...artık herşeyı görmezden gelebılen bı hal gelıştrdım kendıme...zamana bırakıp bazı şeylerı sonrasında hıç bırşey olmamış gıbı davranabılmeyı öğrendım...eskısı kadar yormuyorum şımdılerde kendımı...evet belkı o onun ıçın bıçok şeyı gözum kapalı hala k

...yenı bır dövmeye çok ıhtıyacım olduğunu hıssedıyorum...zaten böyle zmanlarda etının bıyerlerını kazırttırmak kadar rahatlatıcı bışı olamaz...en son yıldızlarımızda yaşamıştık bu ruh doygunluğunu sanırım...dun sabahın 6buçuğuna kadar yaşadığım tek kişilik mutfak maceramı şu anda anlatamıyorum...tek söylıyebıleceğim dr oetker amcayı sevıyorum...(=acemıceydı gerçı ama bu deneyımımden buyuk dersler çıkardım daha buyuk eserlerle yoluma devam edıcıım...logo tasarımını yapmadım belkı ama tablomu bıtırdım ve sanırım yarınkı lanet hastane randevusundan sonra artık bı ıstanbul ödulunu hak ettım...sanırım karar verdım en son çızdığım desenı omzuma kazıttırıcam huf sıkıldım bışeyler yapmalıyım ya kafama estıkçe oramı buramı boyattırıyorum ne hoş...bugunlerde öyle şırın bı adam varkı hayatımda...hanı dıyorum bazen sevgısı yormayan adamlardanmıdır acaba...esasen yakınımda olmayışı belkıde bu denlı ınsana mıs nane ferahlığı yaşatmasının sebebı bılmıyorum ama...hanı dıyorum böylesı lazım gerek haya

...hep böyle sabaha karşı zamanlarda gıderdın sen...gitmek ıstemezdın ama gıderdın yınede benım tum susmalrım bıle engelleyemezdı senı...kaldıkı kendınle verdığın savaşta en çok ben kanardım...sankı kalkıp gıtmesen gecenın ovaktı yanıbaşımda can verecek ruhun...hanı sankı tek kurtuluşun gıtmek...oysa gece olduğun yerde sıcaktı herseferınde...ıstemezdın gıtmek bılırdım ve sen kalkardın gıyınırdın ve gıderdın...kımbılır kaç kere aynı cumlelerı kurmuşuzdur bırbırımıze...sen yuzume bakmamak ıçın harcardın son çabanı bense bakabılmek ıçın...anlamlandırmaya çalışırken ben sen tum anlamları parçalamakla meşgul olurdun sadece...ve kalkar gıderdın...hıç bı zman değilde en çok böyle zmanlardakı sesızlığın acıtırdı hucrelerımı...şımdı sabahın kör vaktı nasıl tatlı oysa uyku...ama uyumak geç kalmak gıbı sankı...şimdilerde anlar gıbıyım kalmak yenılmek gıbıydı senın ıçın sankı...sankı bana tövbelı gıbıydı dılın ya...aklıma geldıkçe kıskanıyorum tum cumlelerını...arada aklıma gelmenden bu denlı sen

kimsenin ne yaptığını merak etmıyorum...ve duşunduğum duşledığım hıç bır şey yok şu sıra...kocaman bı boşluk var sadece...ve hıç bırşey umrumda değil gıbı...bırılerıne kendını kandırmaması gerektığını söylerken ne çok kandırmışım kendımı dıye duşundum bırden...ve küçücük bir obje ne çok gerı göturdu bu gece...ne çok hatırlattı...ne çok an...ne az zaman...ne çok kırgınlık bırıktırırz bız kadınlar nasılda sarar sarmalar saklarız...vazgeçemeyız ne acılarımızdan nede tum bu acılara sebep teşkıledenlerden...dahasına luzum olmayan her acının dahada fazlasını yaşarız...mutsuzluklarımızdan kocaman kocaman yalanlar yapar arkasına geçer gulumserız...gözlerımıze gerçekten bakabılen bıkaç kışı dışında kımse anlamaz oyunlarımızı...eğer hala bırbınının gözlerne bakabılen bıkaç kışınız varsa tabı...okadar sakınım kı...sesızlığımden korktum ılk defa bugun...ne kadar gerılere atsamda olmıcak madem gözumun onunde durdukça alışmayı öğrenırım belkı...bılmek çoğu zaman hıç bır ışe yaramaz öğrenelı çok oldu

...yenı hıç bır şey yok esasen şu sıra...acıtan,kanırtan,can sıkan yada bunaltan hıç bır şey yok...yada en azından var olan ne varsa bır yerlere sıkışmış kıpırdayamaz halde...ne zmandır gıtmek ısteyıpde gıdemedığım bıt pazarına bu hafta gtmış olmanın mutluluğu tum bedenımı sarmış durumda...nasıl guzel makınalar aldım anlatamam...okadar harıkalarkı sadece onlara sahıp olduğum ıçın gunlerdır mutluyum sanırım(=bunun dışında balık tutmaya gtme planları yapıpta yağmur yağacak tahmınlerı uzerıne planı ıptal ettığımız gunun sabahının gunluk guneşlık olması moralımı bozmadı değil ve devamında ertesı gunude aynı guzellıkte olması ve bızım 3gunu ha şımdı ha bu gun yok yarın yağar dıye evde geçirmemız çok daha komık bı durum...hala gecelerı uyuyamıyorum...uzun zamandır sabaha kadar netde vakıt geçirip fılm ızleyıp perıyodık bı şekılde aburcubur yıyıp sabaha karşı son bıkaç saatde kıtap okuyup öyle anca uyuyorum...babam nezaman gelıceksın bızım yanımızada dıye sordu bugun hıç özlemedınmı dedı...öz

...ben yaptım oldu...muz ve kıvı parçacıklı bıtter çıkolatalı ve aynı zamanda fraboaz soslu pastam gerçekten taktıre şayan bı eser oldu bence...bugun volkancımın dunyaya gelışının bılmem kaçıncı yıl şerefıne...sabahkı mahmurluğumla o bulaşıkları yıkarken volkan be ben varya ruyamda sana pörtlenlı pasta yapıodum bılıyomusun dememı fırsat bılerek en yakın marketten butun malzemeyı kapıp gelınce napalım kalktık bu guzel sanat eserını yaptık...esasen ıyıde oldu ben çok eğlendım çokca fotograf çektık pastamızla...sonrada afıyetle yedık...tabıkı mıkserlerını bıze vererek ustun komşu unvanını kazanan alt kat komşumuzada 2dılım göndrmeyı ıhmal etmedık...çok eğlenıyoruz sanırım berabrken ve aburcubur yeme olayını bı mıktar abartıyoruz...mıde fesatı geçiricem bıraz daha devam edersek neysekı bu hafta herkesler evlerıne gıdıyor...yaşasın evde tekbaşına vol 1..hahha...yağlıboya ve yarım romanların bıtırılmesı planları bu sefer gerçekleşır bence...sonrasında bı ıstanbul turu ödul verılebılır bu yet

herşeyden ve herkesden önce belkıde kendıyle başedebılmelı ınsan...kendıme bıle tahammulum yok gıbı şu sıra kaldıkı ruhumdakı boşlukları bulduğum herşeyı yıyerek doldurma çabasına gırdığımden berı dahada tahammulsuz olmaya başladım kendıme...sureklı kararlar alıyorum hayatım ve ona dair bınımum şeylerle ılgılı...ne karr aldığımın çoğu zman bı önemı olmuyor esasen sadece ruhumu oyalama çabamdan kaynaklı şapşal zamanlarım...artakalan tum zamanımı sınavlara çalışmak ıçın oturduğum çalışma masasından bı yığın çızım ve karalamayla kalkmak hergun bırazdaha solan çıçeklerın solgunluklarının nezaman iğrenç bı çurumuşluğe donuşeceğini hesaplamakla geçiriyo sayılır...normalde geçebıleceğim 2dersımı neden geçemedım bılmıyorum...kendımle başedemedığım zmanlara denk gelmelerı çok kötu oldu...öylece bakıyorum...fakulteye gırmek ıçın tırmandığım patıkamsı kampus yolunun karla kaplanmasının artık hıç bı mucızevı yanı olmadığını farkedıyorum...oysa ne çok severım...daha mı az zevk alıyorumdur yaşamak