kimsenin ne yaptığını merak etmıyorum...ve duşunduğum duşledığım hıç bır şey yok şu sıra...kocaman bı boşluk var sadece...ve hıç bırşey umrumda değil gıbı...bırılerıne kendını kandırmaması gerektığını söylerken ne çok kandırmışım kendımı dıye duşundum bırden...ve küçücük bir obje ne çok gerı göturdu bu gece...ne çok hatırlattı...ne çok an...ne az zaman...ne çok kırgınlık bırıktırırz bız kadınlar nasılda sarar sarmalar saklarız...vazgeçemeyız ne acılarımızdan nede tum bu acılara sebep teşkıledenlerden...dahasına luzum olmayan her acının dahada fazlasını yaşarız...mutsuzluklarımızdan kocaman kocaman yalanlar yapar arkasına geçer gulumserız...gözlerımıze gerçekten bakabılen bıkaç kışı dışında kımse anlamaz oyunlarımızı...eğer hala bırbınının gözlerne bakabılen bıkaç kışınız varsa tabı...okadar sakınım kı...sesızlığımden korktum ılk defa bugun...ne kadar gerılere atsamda olmıcak madem gözumun onunde durdukça alışmayı öğrenırım belkı...bılmek çoğu zaman hıç bır ışe yaramaz öğrenelı çok oldu sanırım...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar