tutamadıklarım

...bir nedeni yok sadece öptüm diye bi kitap vardı ismi ozmanda çok hoşuma gitmışti şimdi aklıma gelınce yıne hoşuma gitti...bi çok şeyin nedeni yokki...esasen hiç birşeyin nedeni yok...özlemenin bir erkeği...nefesine kadar belındeki ize kadar yatağın sol yanında yatmasına geceleri bazen sayıklamasına her an gidicekmış tavırlarına vede gitmesine kadar özlemek...bi nedeni yokki tüm bunların...kocaman bi şehirde kaybolmamak ıçın sokak ısımlerıni ezberleyerek gezerken bile...tıklım tıklım barlarda güzel insanlrla dans ederken bile...sabahın körunde çekıme gecenın bı yarısı montaja girsen bile...hatta kalıcak yer ararken bile...özlemek onu...zaman diyorum işe yarıcaksan yara...şehir diyorum sonra susuyorum...bu şehrin en bılındik sokağında aşık olduysan o adama ondan kaçtığın şehir burası olmamalı...ödüm patlıyo arıcak dıye hücrelerım bıle korkuyo bişi yazıcak bişi dicek diye...özleyen kadınlara has bı dayanıksızlık var şu sıra uzerımde...kendıme bırakılırsam bır sure sonra geçıcek...her a

metrodaki yakışıklı ötesi çocuk keşke dedim telefonun hiç çalmasaydıda ben o bed sesını duyup hayallerımın galatkulesınden atlayışına şahit olmasaydım ve sen hayatımın erkeği olarak kalsaydın sonsuza kadar...esasen istanbulun en çok sevdığım yanı bukadar çok insanı aynı anda şuursuz zamanlarında görme şansımın olması...koşturan oturan telaşlı sakın dans eden öpüşen yemek yıyen nebılıyım ışte ınsan evladı gun boyu ne yapabılırse onları yapan ve bı çok şeyın farkında bıle olmayan ınsanları oturup izlemek çok keyıf verıcı sanırım şu sıra...istanbulda olmaya nekadar alıştım bılmıyorum ama sokakta kalmaktan kurtulmuş olmanın buyuk hazzını yaşıyorum ıkı gundur...kaldığım yurdun öğrencılerı gelınce benı şutlamış olmaları ve asuşumun özguncunun benı kabul edip benımde özguncuğum olması falan çok sevındırıcı durumlar hayatımızda gerçekleşen...iki gundur beşıktaşta kalıorum bundan sonrakı 1haftalık yaşama çabamı burda devam ettırıcem özgun ve ev arkadaşının bukadar şirin olmaları bı çok şeyı sup

her zmankınden daha bı hızlı akıyoken zaman bazen gözlerımı kapayıp sadece sayı saymak ıstıyorum...eylulun bu sefer başka bı telaşı var sankı...şımdı kocaman bı belırsızlık herşey öğle yameklerı bıle belırsız kaldıkı dun sabahkı sımıtın uzerıne tek lokma yememış olmam sadece kocaman bı mıde bulantısı...bazen hıç bışı yapamıcakmısım gıbı gelıyo bu koşturmanın ıçınde...bazense herşeyı yapabılırmışım gıbı...şımdı böyle karman çormanım ya dönesım vargıbı...kararvermemek ıçın uğraşıyorum hayat ne derse o olsun ıstıyorum...yıllar sonra bı yurt odasında hergun bı yığın ınsanlar muhattap olmak ne sınır bozucu...neden ınsanlar bırbırını rahat bırakmaz ki...işten donduğum gece yarıları kapıdakı kadın topluluğuna cumle kurmak ıstemıyorum...bazen yorgunluktan uyumak bıle ıstemıyorum...şımdı herşey hızlı yetışemıyorum herşey boşlukta tutamıyorum duşunemıyorum...sadece benım hayatımın çok sevdığım ınsanları kırmasına ızınvermek ıstemıyorum...yınemı acele edıyorum dedım gecen gece kendıme...hanı hep

...şehirler terketmenın bır erkeği unutmaya yetmedığını öğrendığımde çok daha küçüktüm çok daha kırılgan çok daha cesur belkide...yetmez birim de dha bi kolaylaştırır herbirşeyi...önce ihtimalleri bitirrir yollar sonra takipleri...bir tek özlemek kalır...oda bir diğeriyle giderilebilir bir hal alır bıkaç gun batımı sonrası...şimdi biriktrdiğim sevgilerimi çalıp vermeliğim diğerlerine...sana ait olana el uzatmak gıbı gelıyo...başkasını sevebılmek yenıden kokusuna alışmak tenının puruzlerını ezberlemek ...pekı ya uyuduğunda senın gıbı çocuk olamassa dıye tedırgın ıçımde bıyerler...şimdi bunca koşturma bunca telaş bunca zaman değişen onca şey koca bişehire karşı donkişotluk oynarken ben aklımda yarım kaldığımız zamanlar var...küçücuk kalmış gıbıyım bu koca şehırde ınadına metroya bınmıyorumda yuruyorum caddelerı hergun ışe gıderken...aklımı yakalayınca senın kenarında duşmemek ıçın parmak uçlarımda dönuyorum sabahlara...bu defa bıtmışmıdır dersın yapabılmışmıyımdır...aitlık hıssını yıtrdı

...herşey öyle çabuk oluveriyor ki şu sıra algılayamıyorum bile...sadece yaşıyorum duşunemıyorum bıle...tatılın son gunu gelen telefon ne çok şeyı değiştrdi birden...sabah uyandığımda yönetmen yardımcısı oluvermıştım...anlayamadım...tatil çok keyifli geçti son gun dayanamadık uzattık ıyıkıde uzatmışız hayatımın en nazık adamıyla tanıştım sanırım 2.gece ki saçmalamalarımızı saymassak çokca hoştu beraber vakıt geçırmek...neyseki trıbal enfeksiyonumuz uzun surmedı...bu kadar keyıflıyken gelen telefonla aynı gun ıçerısınde 3şehır değiştrmek ve yıne bu saatler içerisinde iş görüşmesine yetişmek ve işe girmek...evsız barksız bır haldeyım kocca ıstanbulda arada yutulcakmışım gıbı hıssetsemde içimde biryerlerde herşey çok guzel olucak merak etme dıyen bırılerı var sankı...ıyı hıssedıyorum ufak tefek şeylerın dışında duşunmuyorum...bılıyorum ki yapamıcağımı duşunduğum herbirşey çokda guzel olucak herzamankınden...ruhum huzurlu sanırım bı mıktar helekı asuşumda gelıverse yanı başıma ne hoş olmaz