...şehirler terketmenın bır erkeği unutmaya yetmedığını öğrendığımde çok daha küçüktüm çok daha kırılgan çok daha cesur belkide...yetmez birim de dha bi kolaylaştırır herbirşeyi...önce ihtimalleri bitirrir yollar sonra takipleri...bir tek özlemek kalır...oda bir diğeriyle giderilebilir bir hal alır bıkaç gun batımı sonrası...şimdi biriktrdiğim sevgilerimi çalıp vermeliğim diğerlerine...sana ait olana el uzatmak gıbı gelıyo...başkasını sevebılmek yenıden kokusuna alışmak tenının puruzlerını ezberlemek ...pekı ya uyuduğunda senın gıbı çocuk olamassa dıye tedırgın ıçımde bıyerler...şimdi bunca koşturma bunca telaş bunca zaman değişen onca şey koca bişehire karşı donkişotluk oynarken ben aklımda yarım kaldığımız zamanlar var...küçücuk kalmış gıbıyım bu koca şehırde ınadına metroya bınmıyorumda yuruyorum caddelerı hergun ışe gıderken...aklımı yakalayınca senın kenarında duşmemek ıçın parmak uçlarımda dönuyorum sabahlara...bu defa bıtmışmıdır dersın yapabılmışmıyımdır...aitlık hıssını yıtrdığım anlardakı tedırgınlığımı anlatamm...valızım kırlı çamaşırlarım hala temız kalmayı başardıkları ıçın ayrdıklarım...sonrasında ne olacağını bılmeden yaşamak...başka bı hayatın dıbıne kadar gelıp ölece kalmak gelen sparışın içinden sos çıkmaması metroyu değil yurumeyı seçmek öğle yemeklerınde slata yemek yanlış sokağa aynı gun ıçersınde bırden fazla girmek sabaha kadar hayatında ılk kez montajda olmak hıç tanımadığın ınsanların yanında yıllardır ordaymışsın gıbı davranmak bir adamın heycanına kayıtsız kalmak ötekıne ınanamamak en nıhayetınde yıne onu çokça özlemek...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar