tutamadıklarım

...nasıl gidiyor sorusuna : aynı iş güç devam... diye cevap verme olayını okadar abartmışım ki kronik bir rahatsızlıkmış gibi bunyemde taşımaya başlamışım...lakin bugun dusundumde birçok şey farklı...aynı olan tek şey hayatımın hala bana tam anlamıyla yetemiyor olması...hep bir eksiklik hep bir bitmemişlik hep bir fazladan çaba...neyse... biraz amerika planlarımızdan bahsedeyim...sevdiceğimin bulaşık yıkamaktan usanıp ilk(ve son) maaşıyla aldığı supersonık bulaşık makinasını henuz eve gelmemişken apartopar iade ettik...oturup sonrasında bir süre birbirimizin sırtını sıvazlarken nasılsa gideceğizle başlayan birkaç cümle kurmayıda ihmal etmedik...sonrasında şafak vize fotografını çekip hazırlıklara resmı olarak başlamış bulundu...ailelerimizi bu fikri alıştırmak pek zor olmadı geçmiş senelerden bir kulak dolgunlukları mevcut...neyseki tontiş eniştem ve teyzem dışında olumsuz cumlelerle içimizi karartan pek kimse olmuyor şu sıra...bu haftaki ilk işimiz pasaportlarımızı çıkarmak.şafak mar

Cok sey yazmak isteyipte ne yazacagini bilememek...macera dolu amerika nidalari yukseliyor su sira hayatimda...iyi mi kotu mu bilmiyorum lakin bilmekte istemiyorum sanirim...olmuyor buralarda hep bir gec kalmislik hep bir yarim yamalaklik hep bir ayni bunalimin baska renklerini giyiniyoruz...ustelik sen ben degil sadece milletce top yekun oluyor tum bunlar...daha iyi bir dunya icin diye baslayan cumleler bogazimiza tikiliyor daha yarisina gelmeden...yok ole bir dunya butun ihtimallerimizi ucurumlardan yuvarladilar...is desen is degil sevdigimiz islerin boluk porcuk curumus taraflarina tutunmus biseyler yapmak icin cirpinip duruyoruz...yillar durmuyor kuyumuzu kaziyor adeta...artik daha az icip daha nadir sarhos oluyoruz bunyemiz dayanmiyor yarin is var yahut gereksiz masraf yada en kotusu kadeh kaldirisimiza eslik edecek dostlarimiz cok uzaklarda kalmis...daha az gulup daha cok yiyoruz ruhumuz doymuyor cunku cunku yedikce gececek zannediyoruz oysa gecmiyor kuyumuzu kazan zamana siskolu

Baska birinin bloguna gizlice girmisim bikac cumle kurup kacacakken cokca tanidik gelmis cikip gidememisim gibi bir his...oysaki necok kalp acisi ne cok kirginlik bolca mutluluk bikac ask paylasmisim...su siralar inanki baska bir hayati yasiyor gibiyim ben gibi degil gibiyim...bazen durup dusununce heleki kazala asunun bikac boyasini bikac fircasini bikac dakikaligina gasp edisimden sonra...dedimki degilim ben gibi degilim su sira...yuzunu yikamaya usenirmi insan olmeyecegimi bilsem nefes alasim yok sen dusun halimi...ole cirkinim ki bide dusman basina evlerden uzak bi cirkinlik benimkisi nasil sisko nasil cirkinim anlatamam...gorsen bide kus kadar yiyorum zaten asil hucrelerime kadar sinirlendiren sey bu arkadasim hayatim ot cop bide iki dilim peynirden ibaret...ekmek yemiyoruz seker desen cay kahve sek gidiyor allahim su iki aydir ictigim sulari sen affet nehirler goller kuruttum...yok arkadas yok 2kg oda rica minnet yanlis anlama.cirkinligim butun gercekligiyle aynadaki suretimde ba