tutamadıklarım

...kaç kez yemin ettim eminim oda etmiştir bikaç defa...kaç kez kızdım hem kendime hem ona ve biliyorumki oda aynı hisse kapılmıştır...ama bunca zaman hatta bunca yıl sonra özleyince hafif bi sızı olunca içimizdeki insan bişeyler söylemek istiyor söylediğini duysun istiyor oda bişeyler desin öylesine saçma sapan bazen...ilk defa konuşuyormuş gibi neye kızıp kırılacağını lafın nerede bıteceğini bilmeden...bişeyler daha desem fazlamı kaçar eksıkmı kalır korkusuyla bıkaç cumle okadar...gururu yada yanında eşantiyon verılen butun hıslerı umursamayıp ustelık...bu adamıda çok seviyorum ama bezen senı çok özluyorum dmek ıstedım dun gece...dmedım ama fazla gelırdı bu ayrıntı...o özledim dedi ama...ben diyemedim ben bişeyler anlat madem laf attın dedım bişiler daha söyle...ne söyliyeyım dedi ben bi önemi yokki sadece bişeyler de...özledim diyememenin ezıklığı işte özledim diyemiyecek desem başka birine kucak dolusu haksızlık edicek olmamadan hep...sussunda ıstemedım ınkar edemem...ne zman geley...

...hayat şu sıra olması gerektiğinden hatta bazen olduğundan da zor gibi...nekadar çabalasam okadar karmaşa nekadar çalışsam okadar sorun sıkıntı...yapamamayı kabul etmek gereklidir belki...belkide sırf benı çok seven ınsanların laflarında kalmıştır başarılı bırı olduğum...altından kalkamıyorum kalksamda yaralı bereli ıncınmış oluyorum sankı tum işin gücün...hayatımda hiç bukadar yetersiz beceriksiz hissettiğim olmamıştı kendimi...belkide düşündüğüm gibi bana göre bi iş değildir şu sıra çabaladığım...karman çorman aklım fikrim...bi yandan yediremiyorumda kendime başarısızlığı yetersizliği ama herdefasında hep bi hata varmış bişi eksikmiş gibi...hastayımda böyle hafiften...onca incinmişlikten sonra herbirinin acısını çıkarmaktan korktuğum tek kişi belkide o...neyden kaçtığımıda bilmiyorum korkularımıda...huzursuzum mutsuzum tedirginim...kırık dökuk bişiler var elimde birleştiremiyorum sanki...hep şikayetciyim hep söylicek bişilerim var hep hep...bişi var içimde olduramadığım herdaim huz...

kocaman mutsuzum ben ya öyle böyle değil resmen mutsuzum...herbirşey anlamını yitirmişde ben bölük pörçuk başka birşeylerin üzerinden alıp bikaç etiket yapıştırmış gıbıyım hayatıma...mutsuzum bildiğin şaka yapmıyorum inanki mutsuzum ve bunu umursamaz halıme deli oluyorum ...alıp kendımı yerden yere vurasım var...sevdiğim ne varsa keyıf aldığım hıç bırını yapmıyorum hatta neyı sevıp neyı sevmedığımı bıle unutmuş olabılırım... kendımı bıle sevmıyorum şu sıra başkasını sevmek nasıl ağır nasıl zor...yanlış kararlar almış yanlış hareket etmış çok yanlış bıryere gelmiş çok yanlış bı hayattaymışım gıbı gelmeye başladı.mutlu değilim huzurlu yada dingin değilim elbise dolabım bıle başbelası gözukuyor çoğu zaman gözume hatta gözume gözukmesın ıstedığım bıle oluyor çoğu zaman...evren biz senle anlaşamıyoruz iletişimde ciddi bi sıkıntı var mevcut duruma bakıcak olursak...bu değildi sen çok yanlış anlamışsın...bu değildi böyle birşey değildi butun yaşamsal fonksiyonlarımın durduğu tatsız tuzsuz böy...