...hayat şu sıra olması gerektiğinden hatta bazen olduğundan da zor gibi...nekadar çabalasam okadar karmaşa nekadar çalışsam okadar sorun sıkıntı...yapamamayı kabul etmek gereklidir belki...belkide sırf benı çok seven ınsanların laflarında kalmıştır başarılı bırı olduğum...altından kalkamıyorum kalksamda yaralı bereli ıncınmış oluyorum sankı tum işin gücün...hayatımda hiç bukadar yetersiz beceriksiz hissettiğim olmamıştı kendimi...belkide düşündüğüm gibi bana göre bi iş değildir şu sıra çabaladığım...karman çorman aklım fikrim...bi yandan yediremiyorumda kendime başarısızlığı yetersizliği ama herdefasında hep bi hata varmış bişi eksikmiş gibi...hastayımda böyle hafiften...onca incinmişlikten sonra herbirinin acısını çıkarmaktan korktuğum tek kişi belkide o...neyden kaçtığımıda bilmiyorum korkularımıda...huzursuzum mutsuzum tedirginim...kırık dökuk bişiler var elimde birleştiremiyorum sanki...hep şikayetciyim hep söylicek bişilerim var hep hep...bişi var içimde olduramadığım herdaim huzursuz kılan beni...böyle değildi önceden yeni bu his...