hiç gitmek istemediğim şehirleri zaman geçtikçe hep çok sevdim çok alıştım...güzel insanlar tanıdım hayalkırıklıklarım oldu aşkından ölüpbittiğim adamlar unutamadığım anlar sağlam dostluklarım oldu ve ben o şehirlerden ayrılamazmışım gıbı geldı hep...şimdi 5yıl önce içimdeki cam kırıklarından kaçıp geldiğim bu şehirden gitmek bir tuhaf etmiyor değil beni...yeni başlangıclar yapmak zorundasınızdır bıkaç zmanda bır hayatınızda bazen zorla ınatla ama yapmak zorundasınızdır işte...şimdi ben tamda öyle bi zamandayım...bılıyorum ki kalırsam çok başka gidrsem çok başka bir hayatım olacak bikaç zaman içersinde...çok zor geliyor lakin bikaç yaş daha gençken ınsanın ruhu dahabir kolay oluyor bu şehirleri arkada bırakıp belirsiz biryerler doğru ılerlemek...akşam elinde rakısıyla gelen arkadaşı çarşıda elindeki çiçeklerle dilenen ayşe teyzeyi evin balkonundan gözuken sesıne alışması aylar alan viyadüğü kötü bile olsa yaşadığın  onca anı bırakta git bilmediğin karman çorman kocaman bir şehre...oysa ilkgençlik zmanlarında ne çok isterdim istanbulda yaşamayı...şimdi sadece urkutuyor ruhumu...e bide bi adam var varlığına alışılmış yokluğu yanlız hıssettıren...onuda dığerlerı gıbı burda bırak git şimdi...tüm bunların dışında heycanımı otur anlat desen yok anlatamam sanırım...iş iş diye arayıp dururken belkide en guzel yerınden başlıyorum şımdı...yeni mezun olmama rağmen tamda hayallerımdeki gibi bi iş hemde tek farkı sahibi değil işletme muduru oluyorum...taşlar yerlı yerıne oturmaya başlıyor belkıde hayatlarımızda içimin bulantısı geçince çok daha ıyı hıssederım bılıyorum...