düşünme yetimi kaybetmiş gibiyim...ne olacak nasıl olacak ne zaman olacak umuruma uğramıyormuş gibi...buda bir bunalım hali sayılırmı acaba...heyecanımıda beklentilerimide yitirmiş gibiyim hatta gibi bile az kaldı bizzat öyle bi durumdayım...zaman benım dışımda sanki...çikanın bebekleri günün yemeği akşam demlenen çay he bıde zaruri dışarı çıkma anlarında ne giyeceğim tribinden daha fazla hiç bir şey yok...insanların yaşamak için paraya ihtiyacı var hatta insanların neredeyse sadece paraya ihtiyacı olduğu bi dunyada işsiz güçsüz ölece kalmış olmak düşünme yetisini elinden almış olabilirmi ki...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar