düşünme yetimi kaybetmiş gibiyim...ne olacak nasıl olacak ne zaman olacak umuruma uğramıyormuş gibi...buda bir bunalım hali sayılırmı acaba...heyecanımıda beklentilerimide yitirmiş gibiyim hatta gibi bile az kaldı bizzat öyle bi durumdayım...zaman benım dışımda sanki...çikanın bebekleri günün yemeği akşam demlenen çay he bıde zaruri dışarı çıkma anlarında ne giyeceğim tribinden daha fazla hiç bir şey yok...insanların yaşamak için paraya ihtiyacı var hatta insanların neredeyse sadece paraya ihtiyacı olduğu bi dunyada işsiz güçsüz ölece kalmış olmak düşünme yetisini elinden almış olabilirmi ki...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar