uykuluyken hatta azbiraz alkollüyken izlenmiş bir filmi hatırlamak gibi...böyle bölük pörçük yarım yamalak hatırında kalan üç beş sahneyi hatırlayıp iç geçirmek...sonra silinmiş yada o an hiçde okadar önemliymiş gibi görünmeyen birkaç anı hatırlamaya çalışmak...oturup koca bir gün öle silik öle flu öle yitik birkaç an için çabalamak...ama öyle iğretiki o film istesen yenıden ızlenmez...ama özlenir...sırf o bölük pörçüklük sırf o sonunu hatırlayamamak sırf o yarım kalmışlık hissi insanı delirtir...ama ne çare tek kopya tek çekim...hayatın tek bir anı tek bir zamanı için sana izletilmiş hatta ne olduğunuda öle çok anlama diye en uykulu zamanında az birazda alkolluyken izletilmiş...şimdi artakalan zamanında  öle işin gücün abuk subuk bir hal içerisindeyken öle kendını bır kaybedıp bır bulurken öle hayatın neresındesın nesın anlayamazken durupta duşunduğun tek fılm olur...hatta yarım yamalak onca şeyın arasında bırde oturur sırf onun yarımlığına yarım kalmışlığına  hayıflanırsın içten içe...tek bir gecenın tek bir bakışı için üstelik...öyle derıne öyle ıçıne sızdığını nasıl sızdığını nasıl olupta senı bunca zaman bıle kalabalıkların ıçınde yapayalnız hıssettırdığını anlaymassın...pişmanda değilsindir üstelik elindeki tek nüshayı kendı ellerinle kırıp parçaladığın için...bilirsin çunku...bilmek bazen bilmediklerinden çok daha fazla üzer insanı...