bazen öyle anlar oluyorki sırf karşımdaki bu denli üzülmesin diye tüm yüklerini yüklenebilirmişim gibi geliyor...sırf anlasın istediğimden deymediğini deymiyeceğini ...susmadan günlerce konuşabılırmışım gibi geliyor sanki sussam o an dağılacak karşımda paramparça...aynı hissin başka rengi esasen onunkide...adamlar tanıyoruz o adamlarla sevişiyoruz ve sabah o adamlara aşık uyanıyoruz...sonrasında herşey o muhteşem aşk filmlerindeki gibi olsun diye bekliyoruz...çaresizlik...ne sefillik...zebil ziyan zamanlar yaşıyoruz arta kalan bi avuç yalnızlık hissi...bu kadarmı lan diyesi geliyor insanın...heleki inanası hiç gelmiyor uykusunda üşümedin diye kendi uykundan çalıp çırpıp ona eklerken bi yandan üzerindeki örtüyü çekiştirdiğimiz adamın bize bu denli mutsuzluk bırakmasına inanasımız gelmiyor...aynısıydı diyorum tıpa tıp işte uykularımı kaçıran boğazımı düğüm düğüm yapan acı aynısıydı...adı farklıydı belkı boyu bıraz daha uzundu uzun adamlara aldanışımdan benım senınle bı ılgısı yok he belkı bıraz daha esmerdı konuşması daha hızlıydı evet ama ınan bıraktığı mutsuzluk tıpa tıp aynıydı...sustuk adı farklı rengı aynı mutsuzluklarımızı karşılaştırırken kaç dakıkamızı o masada bıraktık hatırlamıyorum şımdı...çay demliyeyim ben içermiyiz...içeriz ortak kararından sonra şaraba gitmedi değil elim ama kızdım elime şarap dedim daha da acıtır insanın derinini ama çay bastırır...bi çay koyayım  ben...mutlumu olmalıydı şanslımı hıssetmelıydı bılmıyorum ama yinede sana bu şehrin sokakları zor değil derken teselli etmekti sanırım tek derdim ama emin değilim...