nekadar zaman önceydi hatırlamıyorum...hatırlasamda bi işime yaramazdı zaten...hatırlamak istemeyişimden belkide...şu sıralar zaman hesapları daha bi can sıkıcı olabılıyor...senli zamanlarıydı hayatımın işte...şu bizim salondaki kıç kadar koltuğa inad edipte bizi sığdırdığın ve tüm geceyi orda öylece geçirttirdiğin gün...bugun tamda o koltuğun karşısına geçip neden dedim ya...belkide ben seni hiç tanımamalıydım hiç alışmamalıydım...ne guzeldi herşey...sanki ben o kış dunyanın en guzel kadınıydım ve sen hayatımın erkeğiydin...o gece orda kucak kucağa öylece kalabilmeyi başarsaydık keşke...senin ağrımadığını sölediği ama benım ağrıdığından emin olduğum kolun gerçektende hıç ağrımasaydı benım bacağım uyuşmasaydı o aptal gereksiz gece showu hıç bıtmeseydı...ve ben senı hemen yanıbaşımda hatta kucağımda uyuya kaldığın o kıç kadar lanet koltuktan hıç kaldırmasaydım...herkese havuçlu kek yapacagıma daır sözler verıyorum ama aylardır bıkere bıle yapmadım...sankı hıç yapmamışım gıbı hıssedıyorum zaten artık...eşyaların yerını ne kadar değiştirirsem değiştireyim aklımın sende olan kısmına dokunamıyorum ulaşamıyorum hala...bi anda farketmeden seni düşünürken buluyorum kendımı...çok kızıyorum kendıme...uykularıma mal oluyor tum bunlar...ne zaman dışarı çıksam helekı hafta sonuysa ne yapsamda geçmıyor tedırgınlığım...böylesi daha bı dayanılası sankı gözlerine deymiyeyim yeter...seninle yapmak istediğim ne varsa başka bi adamla yapıyor olmak nasıl acıtıyor içimi herşey tatsız tuzsuz bır hal alıyor ben hıç olmadığım bırı oluverıyorum...anlamıyor hıç kımse nasıl anlasınkı ben bıle anlayamazken anlasında istemıyorum çoktandır...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar