içimdeki boşluk dışıma taşıyor sanki bazı zaman...dayanamıyorum...ama bılıyorum kı onun yerı değil bu boşluk bu boşluk ınancın gerıde bıraktığı hıs...bu koca boşluğun onunla hıç bır ılgısı yok bılıyorum...sankı varlığı bı işe yaramış gıbı...ruhumun kandırılmış olmasına sıkkınım bır mıktar ondan çok ruhumun kanışına sıkkınım esas...bomboş içim dışım uzağımda kalsın ıstıyorum herkez...kendımı bırakasım var öylece...sonra herşeyı bır çırpıda yapasım var...hıç bırşey yapmadan saatler geçıresım var gunler hatta yıllar...sonra planlarım var bır yığın bırıkmış hayal var...duşundukçe uykum gelıyor...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar