içimdeki boşluk dışıma taşıyor sanki bazı zaman...dayanamıyorum...ama bılıyorum kı onun yerı değil bu boşluk bu boşluk ınancın gerıde bıraktığı hıs...bu koca boşluğun onunla hıç bır ılgısı yok bılıyorum...sankı varlığı bı işe yaramış gıbı...ruhumun kandırılmış olmasına sıkkınım bır mıktar ondan çok ruhumun kanışına sıkkınım esas...bomboş içim dışım uzağımda kalsın ıstıyorum herkez...kendımı bırakasım var öylece...sonra herşeyı bır çırpıda yapasım var...hıç bırşey yapmadan saatler geçıresım var gunler hatta yıllar...sonra planlarım var bır yığın bırıkmış hayal var...duşundukçe uykum gelıyor...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar