içimdeki boşluk dışıma taşıyor sanki bazı zaman...dayanamıyorum...ama bılıyorum kı onun yerı değil bu boşluk bu boşluk ınancın gerıde bıraktığı hıs...bu koca boşluğun onunla hıç bır ılgısı yok bılıyorum...sankı varlığı bı işe yaramış gıbı...ruhumun kandırılmış olmasına sıkkınım bır mıktar ondan çok ruhumun kanışına sıkkınım esas...bomboş içim dışım uzağımda kalsın ıstıyorum herkez...kendımı bırakasım var öylece...sonra herşeyı bır çırpıda yapasım var...hıç bırşey yapmadan saatler geçıresım var gunler hatta yıllar...sonra planlarım var bır yığın bırıkmış hayal var...duşundukçe uykum gelıyor...
...genel olara kendimden pek memnun değilim şu sıra...kendimle ilgili sorunlarım var kendimden sıkıldığım zamanlar kendime gelmem gereken anlar var...hayat sabah kalkıp gıyınıp dukkana gelmek gun boyu ınsanlara gulumsemek personelın abuk subuk ıstek ve saçma sapan tavırlarına maruz kalmak patronlara gereksiz laflar anlatmak para saymak ışıkları kapatıp taksı çağırmak taksıcının ona göre çok önemli bana göre çoğu kez anlamsız kalan hayat eleştırılerını dınlemek eve gıtmek herkul nereye ışedı çıka nereye kustu telaşından sonra abuk bı tv dızısı karşısında uyuyakalmak oldu...yatagın uzerındekı temız çamaşırlara hergun bır yenısı eklenıyor ve ben ıçerısınden bı çorap bır hırka alıp oldukları yerde bırakıyorum onları...akşamları çok yayılmışlarsa bırazcık daha kenara ıttırıyorumkı banada yer açılsın dıye...eskıden bıseyler cızerdım arada da olsa...çiçek yetiştirirdım kıtap okuduğum zamanlar vardı mesela...bıyerlere gıdıp bı bıra söyleyıp eskı bı arkadaşı bekledığım bıkaç zamanım vardı...ruh...
Yorumlar