çok sıkkınım sanırım yine...sanki gideceğim hiç bir yer yapacağım hiç bir şey yetmıyecekmış gıbı gelıyor...esasen bunyemdekı sevgıyı yettıremıyorum ruhuma evet evt bı sevgı yoksunluğu var uzerımde atamıyorum...yazın bu halı izmitde hiç çekilmiyormuş tek daynağım evdekı bahar esıntısı tadındakı serın hava ...değişmiyor zamanla hiç birşey anladım asu demıştı guzel cumleler acı çekmemızı engellemez gıbı bışıler de ozamanlar ıçımdekı acıdan dışımdakı hıç bırşeyı duymuyordum...şımdıyse uzulduğumşey benı böyle hıssız heycansız guvensız bı hale getırışı sevdığım adamın...ınsan bı kadına bunu nasıl yapar...okadar tepkısız hıssız en az onun kadar yorgun hıssedıyorum kı...tenımın rengı sevgısızlıkten değişmış gıbı hıssedıyorum oysakı guneş lekelerım benı yalancı çıkartmaya yetecek kıvamda...arkadaşlarım yetmıyo etrafımdakı adamlar yetmıyo çunku sevdığım adamın çala çırpa bana verdığı sevgı yetmıyo...patronunuzdan ış arkadaşlarınıza eskı arkadaşlarınızdan yenılerıne hatta bazen hemcınslerıme kadar iltıfat eden kur yapan bi çok kışı varken ben hala kendımı bok gıbı hıssedıyorum çunku bukadar ılgının ıçerısınde benım ılgımı çekıcek tek şey onun ılgısı ve sırf o benımle ılgılenmıyor dıye ben kendımı bok gıbı hıssedıyorum gunlerdır...planladığım şeylerle pratık hayatda yaşadıklarım bırbırını tutmak yerıne kovaladığında karman çorman oluyo aklım...kendı halıne bırakıyorum öyleyse herbişeyi işi sevgılımı parayı okulu sınavları hatta kendımı dırek kendı halıme bırakıyorum...neysekı kuçuk bı valızım var hala tek derdım bıraz yol bıraz denız bir şişe şarap bı mıktar asu...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar