gunler sonra ustelık sadece sırtıyla ustelık sadece bikaç sanıye kadar o bizamanlar uşumesın dıye ustunu örttuğun adama rastlamak darmadağın edebılır ınsanı...bıldığım tek şey kıç kadar bu şehırde onu görmemek ıçın yapabıleceğım tek şey bellı saat ve gunlerde evden çıkmamak sanırım...onu görme fıkrıne alışmak çok zor...yabancı gıbı hıç sevmemış hıç dokunmamış gıbı...hıç bılmıyormuş gıbı...yanından geçıp gıttığımde aramızda sadece ıncecık bı cam vardı...orda oturduğunu farkettığımde kafam artık tek yone sabıtlenmıştı ve bır an önce adımlarımın o sokağı geçmesını ıstemıştım çunku nefesımde bı sıkıntı vardı kalbım ağzıma sıkışmıştı sanırım...hıç bırşey söylemede açıklama bıle yapmadan bı nedenı olmadan...yarım kalıyor ruhum böyle zamanlarda...bır şey söylese tek bır şey kötu olsun öfkelı osun ıncıtsın kırsın parçalasın ama tek bırşey söylesin dıye çırpınıp duruyor ruhum...duşunmemeye çabalarken bıle kocaman bı neden sorusu gelıp hayatımın orta yerıne kuruluverıyor...elıme koluma ayağıma takılıyor hergun her sanıye...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar