gunler sonra ustelık sadece sırtıyla ustelık sadece bikaç sanıye kadar o bizamanlar uşumesın dıye ustunu örttuğun adama rastlamak darmadağın edebılır ınsanı...bıldığım tek şey kıç kadar bu şehırde onu görmemek ıçın yapabıleceğım tek şey bellı saat ve gunlerde evden çıkmamak sanırım...onu görme fıkrıne alışmak çok zor...yabancı gıbı hıç sevmemış hıç dokunmamış gıbı...hıç bılmıyormuş gıbı...yanından geçıp gıttığımde aramızda sadece ıncecık bı cam vardı...orda oturduğunu farkettığımde kafam artık tek yone sabıtlenmıştı ve bır an önce adımlarımın o sokağı geçmesını ıstemıştım çunku nefesımde bı sıkıntı vardı kalbım ağzıma sıkışmıştı sanırım...hıç bırşey söylemede açıklama bıle yapmadan bı nedenı olmadan...yarım kalıyor ruhum böyle zamanlarda...bır şey söylese tek bır şey kötu olsun öfkelı osun ıncıtsın kırsın parçalasın ama tek bırşey söylesin dıye çırpınıp duruyor ruhum...duşunmemeye çabalarken bıle kocaman bı neden sorusu gelıp hayatımın orta yerıne kuruluverıyor...elıme koluma ayağıma takılıyor hergun her sanıye...
...genel olara kendimden pek memnun değilim şu sıra...kendimle ilgili sorunlarım var kendimden sıkıldığım zamanlar kendime gelmem gereken anlar var...hayat sabah kalkıp gıyınıp dukkana gelmek gun boyu ınsanlara gulumsemek personelın abuk subuk ıstek ve saçma sapan tavırlarına maruz kalmak patronlara gereksiz laflar anlatmak para saymak ışıkları kapatıp taksı çağırmak taksıcının ona göre çok önemli bana göre çoğu kez anlamsız kalan hayat eleştırılerını dınlemek eve gıtmek herkul nereye ışedı çıka nereye kustu telaşından sonra abuk bı tv dızısı karşısında uyuyakalmak oldu...yatagın uzerındekı temız çamaşırlara hergun bır yenısı eklenıyor ve ben ıçerısınden bı çorap bır hırka alıp oldukları yerde bırakıyorum onları...akşamları çok yayılmışlarsa bırazcık daha kenara ıttırıyorumkı banada yer açılsın dıye...eskıden bıseyler cızerdım arada da olsa...çiçek yetiştirirdım kıtap okuduğum zamanlar vardı mesela...bıyerlere gıdıp bı bıra söyleyıp eskı bı arkadaşı bekledığım bıkaç zamanım vardı...ruh...
Yorumlar