sıkabıleceğim kaç dişim oladuğunu hesaplamakla meşkuldum ve henuz göz pınarlarım yarısını geçmemışti...o hala yapamadıklarından yapamayacaklarından bahsederken...ağlama eğlemi ne garip bi olay...ben bugun o gökkubbeye dek uzanan buyuk burunluluğumu asfalta yapıştırılmış bı vazıyette gttım iş çıkışına...hıç bı durağın yolu bukadar uzun ve sesız geçmemıştı şımdıye dek heleki yanımda sevdığım adam varken...ne garib şeyler yaşıyor ınsanoğlu...ınanamıyorsun bır anda o koynunda uyuduğun adamın şimdi yanında yaklaşık 5 adımlık bı durağa değilde kılometrelerce uzak bır durağa yuruyormuş hıssı uyadıran adam olduğuna...ağlama eğlemi herşekilde garip bir durum duruş ve tavır...çoğu kez neye ağladığını bile bılmez ustelık kışı...ayrılalım dıyememek hele dahada bı tuhaflaştırır ortamı...haberleşelım nedır ya...neyın haberı...neyı beklıyoruz kı...yapamıyorum dıyorsun ışte yapamadım bunca zaman dıyorusun...balkabağınamı donuşmenı beklıyoruz yoksa pransemı...benım gözumde gıderek yeşıl bır hal alıyordu tenın farkında değildin...içimdeki kelebekler tek tek öluyordu kuf kokusu vardı burnumda ve çayına kaç şeker attığını duşunuyordum...he bırde dışlerım ağrıyordu masadan kalktığımızda...neysekı turk fılmı replıklerıne maruz kalmamıştık...ucuz atlatmış bıle sayılablırdık ınan...sen denedın bıkaç cumle başı farketmedım sanma...neysekı henuz benım daha ıyılerıne layık olduğum kanaatıne varmamıştın...belkıde demek ıstedığın buyduda benım gırışımlerım baltaladı bu cumlenın gelışını masamıza...aramıza...gelıp hayatımızın ortasına oturuşunu engelledım belkıde tum patavatsızlığımla...haber ver bana dedı...tamm dedım...zaten ne dıyebılırdım kı...bı ıkı cumlenın hayatımızın ortasına oturuşunu engellemıştım belkı ama...gitmeleri engelleyemedım...hiçliği...vazgeçişi...ve bomboş bi hissin gelip de hayatımızın tam ortasına yerleşmesini engelleyemedim...başta hepsi doğru adammış gibi geliyor...sonrasında ne yaşarsak yaşayalım hep bu ılk hıssın etkısınde kalıyoruz...ne tuhaf...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar