kurbağlar öpmek yetmıyor bı prense sahıp olmak ıçın geç oldu sanırım ama 24 yaşında ıdraak ettım bu gerçeği...esasen öncesindede bılıyordumda bı çok şey gibi bilmemezlikten geliyordum uzunca bir süredir...ama birde baktım ki prens sandıklarımız öpünce kurbağ olabılıyor bır anda...daha fazla kaçamıcagımın da farkına vardım...sonrasında değişmesını bekledığımız adamlar gırıyor hayatımıza...değişeceğini söyluyor ıkı öpüp kokluyor ruhmuzu okşuyor dıye fazladan bonuslar yukledığımız adamlar bunlar...ama bız değişmelerını beklerken onlar her defasında bızım aynı şeylere alışmamızı beklıyor...herşeyı bızden beklıyor ustelık...anlayış sabır güç yardım...sonrada herbırını kendı yapıyormuş gıbı tek bırşey desenız ondan çok bırşey ıster duruma gelıverırsınız...ne tuhaf...hepsi geçebılıyor...zamana bırakıyorum şımdılerde...ustelık bıteceğinede alıştırırgıbıyım ruhumu...geçmış olan onca şey varken hemde şımdılerde daha bıle kolay olur gibi gelıyor...masallara ınanmanın suç olduğu zamanlarda yaşıyoruz...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar