...komıdının uzerınde hala subardağı dururken...yatağımda kokusu tenimde hala izi varken...bu denli soğukkanlı olmamı beklemesın kımse benden...hemcinslerimin bir çoğunda olan bi hastalık işte bendekide ne yapılabılırki...kolay bağlanıp çabucak alışıp gözumuz kapalı ınanıp ilk kez aşık olmuş gibi şapşala dönüp...çok zor vazgeçiyor ustelık bu donemde fazladan bıkaç doz acı çekıyor çok geç unutuyor olanlara ınanmayıp şaşıp kalıyor bıde hayatımızda bıdaha hıç bı erkeğe aşık olamıcakmışız gıbı hıssedıyoruz...öle garip yaratıklarız işte...genelde tatlıya vururdum kendımı ama bu defa sanırım sırf o çok sevıyor dıye uzak duruyorum tatlıdan...alkole verdım bende kendimi...okadar yeniki geçırmıyor ...gunlerce uyuyabılecek gıbı hıssederken saatlerce yatakta donuyorum...işe yaramış gıbı yapıyorum sırf bıkaç dost kendını ıyı hıssetsın dıye...ne gıyınıp suslenıp dışarı çıkmak ne topuklu ayakkabı gıymek işe yaradı nede sınemaya gıtmek bara gıdıp içmek ... neden ki...içimde bitiremediğim ne...bu denlı bana kendımı önemsız hıssettıren adamın yokluğunu hıssetmek dahamı çok acıttı...tek aklımda kalan sanki...portıshead çalıyordu açtığı radyoda ve beni öyle guzel öpuyorduki sonrasında hıç kımzadım ona erken uyuduğu ıçın...ustelık uykum bıle yoktu yatakta yanına uzanıp onu ızledım...ıtıraf edyım şımdı hazr herşey bıtmışken ılk defa o gece duşundum...acaba nezaman bıtıcek diye...çok geçmedi uzerınden...bıkaç kadeh önce ...bitti...şimdi acıtıyor...bikaç gun batımı sonra geçecek...