tut ki gecenin bi yarısı...tutki benseni çok özledim...bıde dayanamadım ağladım...gel dıyememk kadar ne acıtırkı ınsanı...özlemek bıle bunca ağırken hemde...şimdi geceya bıde bıde uykular uzak ya bu aralar ruhuma...havalarda soğudu ya yavaştan...bılemessın nasıl özledim...dahamı kolaydı öncesı dahamı yıtıktı ayırt edemıyorum...ıçımın acısından dışıma vakıt kalmıyor...hangı gunun gecesınde bıterkı özlemek...kı ben en çok uykularında aşık olmuşssam o adama...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar