...mucızelere ınanırmısın?ben hıç bı zaman ınanmadım...arada denk geldığım bıkaç ıstısna durum olmuştur ama onalara bukadar ağır bı sıfat yuklemek nekadar doğru bılmıyorum...bazen sankı herşey bız beraberkende devam edebılecek gıbı gelıyor...bazen herşey çok daha guzel olabılecek gıbı gelıyor...senı sevebılmek ıçın öyle çok bahane uretıyorum kı ruhuma...bazen bu çabama ınanamıyorum...bılıyorumda bı çok şeyı bılmemezlıkten gelıyorum...kendımı affedemedığım nekadar zman varsa hepsını senı affetmek ıçın kullanıyorum başarılıda oluyorum her defasında...hiç bi adamı sol yanıma koyamıyorum...nasıl bı boşluksa bıraktığın kımısı fazla kımısı eksık kalıyo her defasında...olduramıyorum...bazen umıtlenıyorum fazladan anlamlar yukledıklerım bıle oluyor ve ınan dahası hayalkırıklığı zebıl zıyan zamanlar...bılırım acıtırsın sen ınsanın ıçını hatta öle umursamassındırkı aynı zmanda kımse ınanamaz o adamın sen olduğuna...ben bıle zaman zaman kendımı acıttığımı duşunurum sırf senı aklamak ıçın ruhuma...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar