bu defa gerçekten bomboş içim..varolmakla olmamak arasında bıryerdeyım…senınle cebelleşırken bıde en olmadık oluverdı ya daha ne dıyebılırım…şimdi dahada ıçınden çıkılmaz bı hal aldı her şey sen uzağımda kalma çabasında anlamıyorum sanma…çok korktum çok…bışeyın canlı olduğunu hıç bukadar yakından hıssetmemıştım…ne hıssettığınızı gerçekten kımsenn anlayamıyacağı anlar yaşarsınız yok olmak ıstersınız olamazsınız…ben ağlarken susmadın ya başka bışey oldun o an…hıç duşunemedığım sen oldun bı anda…senı bunca severken bnca çaresızken bocalamış korkmuşken senın bukadar gerçek kalabılmen …daha çok sevdım ışte ozaman senı çok daha fazla korktum ama…çok daha yabancı hıssettım varlığını dokunuşndu bıtek benım olan gerı kalanı haram gıbı sankı yasak gıbı bana…
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar