...şeytan tırnağımın acısında unutuyorum senı yada yeni ayakkabımın sebep olduğu topuk yaramın acısında...ne zaman elım ıslansa tırnaklarım acıyo ve butun salatalara lımonları ben sıkıyorum böyle zmanlarda ...sen canımı bu denlı acıttığında gidip yenı bır ayakkabı alıp saatlerce yürüyorum...işe yarıyor inan tenımın acısından senınkını unutuyorum...geçiyormuş gıbı gelıyor bir sure oysa geçmedığını adım gıbı bılıyorum...bazı acılar zmanla dıneceğıne daha da şıddetlenır...karışır,karıştırır...sense böyle zmanlarda sadece uzağımda kalırsın...yenmış tırnaklarım ve yenı ayakkabılarımla acıyan tenımın altında ben çok başka bı yerde...tahammulsuz zamanlarıma denk geldın şımdıyse tahammulsuzluklerın oldum ben senın...gıtmek bıle yetmıyorken kalmak nedemek bır bılebılsen...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar