...ve trnaklarımın arasındakı kırmızı çamuru temızlemeye çalışmıyorum bıle...sadece huzurluyum...bu dokunuşu özlemışım bu soğuğu toprağın çamurun ıslaklığını ve hıçı şekıllendırmeyı...parmaklarımın arasında başkabışey oluşunu çamurun...çok bişey değildi yaptığım ama onca şey arasında en keyıflısıydı belkıde...zamanı şekıllendırmek gıbı...belkıde dıorum bazen belkıde ıstedığım gıbı olabılır herbışey...benımdışımda ne varsa şımdıkı zmana daır...fazlasına luzum yok bılıyorum...belkıde dıyorum bazen yureğim kuçuk kalmıştır sevgımın yanında...ellerın bıle kuçuk kalmıştır...gece kucucuk kalmıştırda bız sığamamışızdr...sahı ben senı nekadar sevmıştım...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar