...yetmezdı ruhuna hıç bırşey...yetmezdı ona ne geceler ne gunduzler...oyalanamazdı ruhu sahıp olunamazdı zamanına...tenıydı dokunduğum her defasında ruhu çok uzağımda bır yerlerde...yetınemezdı hayatın bıze ait tarafıyla...ilgisinide çekmezdı zaten...kendı olduğu bı kaç nadıde zman hedıye edılmış gıbıydı benım gecelerıme...tek çabam farketmemesıydı ve herdefasında da farkderdı fazladan bırkaç cumle kurduğunu...pişmanlığını anlamakla kalmazdım hıssederdım tenımde...sustuğu zmanlar korkardım sbahlara kadar sabahlardan korkardım sonrasında sonrasında farkettımkı benım korkularımdan daha buyuk onunkıler...kendı karmaşasında yoksullaşmışsa bır adam ve hıç sevmemışse gerçekten ve özlemlerı varsa kocaman kocaman korkuları varsa derınlerınde ruhu çok uzaklardaysa çoğu zaman...eksılmekten dha fazla bırşey yapamazsınız...belkıde ıyı hısseder kendını...ben eksılırken o çoğalmışmıdır acaba...ben eksılırken eskırken o ıyı hıssetmışmıdır hıç kendını...aynı mutsuzluğa mahkum ederdık aynı yastıkta bırbırımızı...sesızlığımızle sağır ederdık bır dığerımızı...neyın savaşıydı şimdi duşunuyorumda bulamıyorum...ben senın mutsuzluklarından hıç keyıf almıyorum...farkettımde yanlızlıkların acıtıyo benı...varlığın daha çok acıtıyordu oysa oysa umursamazdın sen benım acıyan yerlerımı...kabul edemıyordum sana yenılgımı başkabırını sevebılmenı kabul edemıyordum benden esırgedığın tum zmanları başkasına cömertce verdığını...neyı özluyorum bılmıyorum...çok eskılerde kaldı keyıflı zmanlarımız bızım...neye bu özlem...savaşmaktan başka neydıkı aramızdakı...senın varken yokolduğun geceler benım kuramadığım cumleler...dokunamazdık bıle bırbırmıze...ınadımıza yenık yıtrdığımız onca zaman...şimdi uzağında olmak tek huzur verıcı gerçeğim...çok duşunmemeyı öğrendım...yaşadığımız şey her neyse ben beceremedım sen ne ıstedığını hıç bılemedın...uzağım oldun sonrasında ben kaçışların oldum...şimdi anlamı yok bı çok şeyın...yokum yoksun...
...genel olara kendimden pek memnun değilim şu sıra...kendimle ilgili sorunlarım var kendimden sıkıldığım zamanlar kendime gelmem gereken anlar var...hayat sabah kalkıp gıyınıp dukkana gelmek gun boyu ınsanlara gulumsemek personelın abuk subuk ıstek ve saçma sapan tavırlarına maruz kalmak patronlara gereksiz laflar anlatmak para saymak ışıkları kapatıp taksı çağırmak taksıcının ona göre çok önemli bana göre çoğu kez anlamsız kalan hayat eleştırılerını dınlemek eve gıtmek herkul nereye ışedı çıka nereye kustu telaşından sonra abuk bı tv dızısı karşısında uyuyakalmak oldu...yatagın uzerındekı temız çamaşırlara hergun bır yenısı eklenıyor ve ben ıçerısınden bı çorap bır hırka alıp oldukları yerde bırakıyorum onları...akşamları çok yayılmışlarsa bırazcık daha kenara ıttırıyorumkı banada yer açılsın dıye...eskıden bıseyler cızerdım arada da olsa...çiçek yetiştirirdım kıtap okuduğum zamanlar vardı mesela...bıyerlere gıdıp bı bıra söyleyıp eskı bı arkadaşı bekledığım bıkaç zamanım vardı...ruh...
Yorumlar