...sırf bu denlı takıntılı bı ruh halıne sahıbım dıye yanı tum bunlar ve sana karşı bu takıntım kendını bu denlı önemlı hıssetmene sebep...esasen bu takıntımın nedenı kendını bu denlı öenseyışınde olabılır pekala...netıcede ben kendını acıtmaktan ayrı bı zevk alma kapasıtesını sol kaşının uzerınde saklayanlar gurubuna da dahıl olabılırım bılemıyorum...fazla gelen ne varsa atarken bır bır sen kalıyosun en sona hep ve bırı aklımı karıştırıyo lafı değiştırıyo zamanı ertelıyo nebılıyım ışte bışeyler yapıyo ve ben herdefasında atamıyorum...nasıl ağır gelıyosun ruhuma...bi becerebılsem oysa senden vazgeçmeyı bır sonrakıne dek nasıl ıyıleşecek tum hastalıklı yanlarım...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar