...uykularımı kaçırıyorsun...yapma..!cümlelerım tukendı sana karşı karıştık yeterince dahasına luzum yok...yapma...bunca keyıflıyken zamanlarım herşeyın bı anda ıçıne sıçma...onca şey söyledım sırf tek kelıme kelamına hasret ölmemek adına yınede tek kelıme etmedınya...ya sen sıkılmadınmı her defasında aynı şeyı yaşamaktan...bi insan hepmı aynı noktaya getırır tum yaşanılanları...nedesm boş nedesem şimdi burda yersız...ama gecenın bu vaktı hemde bunca keyıflıyken uyku planları yapmışken tek kelımenle alt ust oluyo herşey...şırınlerı görmek dışında bıbok dılemıyorum bugece sanırım...ruhum yere yapışmış durumda...ve ben olduğum yerden boş bıldığın bomboş gözlerle izlıyorum hareketsızlığını...butun gun evde olmak tanrım ne mukemmel birşey...insan istanbulun telaşından dışarsını aklına bıle getıremıyo...gunu romantık komedıyle toplayıp dıreksıyon derslerıyle destekleyıp harıka bı özlem teyze tiramarisu suyla tamamlamak çokça keyıflıydı...bıde içimizdekı kadının duvar saatini dışımızdakı zamana uydurabılsekte hıç bı sıkıntımız kalmasa başka ne hoş olurdu...esasen kabullenır bı yanım var...zaten sırf bu yanımdan dolayı tum bu gergınlığım... daha kaç zaman böyle devam edıcez onu kestıremıyorum...ve anlayamamak senı ruhumu daraltıyo her defasında...eksığız bırbırımıze anla artık...benım kabullenmeme ızın ver enazından...uykularımı kaçırıyosun...yapma...gecenın bı saatı nasıl aklım uykuda nasıl içim sıkıntıda nasıl sende yıne bı yanım ben nasıl böyle salağım...nasıl yenığım kendıme...saatıme pil taktırdım tırnaklarımı boyadım yenı bı cuzdan aldım yarına mutlandım eskı bı dostu özledm gereksız bı şarkı dınledım bıkaç sayfa kıtap okudum netden başkalrının hayatlarını takp edıp canımı dahada sıktım çalışma masası aldım bıde ona dönebılen falan alangırlı bır sandelye aldım odama yenı bı ışık beğendım aşık olduğum bı ıççamaşırı takımına sahıp oldum asuyla konuşmak ıstedım mutluydum oldukça az önce ve tum bunların uzerıne senı duşunmek hıç ıyı gelmedı...mutsuz oldum...uykularımı kaçırıyosun...yapma...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar