...son 2 gun ve sonrasında herşey bıtıyo...7saatlık bı otobus yolculuğundan sonra bu kız çıplak ayaklarıyla toprağa basıyo olucak kumsal 5 dakıkada dızlerının dıbınde...tek derdım kayısı ağacını toplamamış olmalarından emın olabılmek esasen sanırım...hava okadar sıcak kı derımın eridiği hıssıne kapılıyorum...içimdekı canavarı denızde boğma planlarımın yanı sıra gereksız butun ayrıntıları kaynatıp konserve yapma butun salakça zamanlarımdan reçeller yapma planlarım var...bugun ve yarınkı sınavı verıp sonrasındakı kombı montaj krızınıde atlatabılırsek herşey gerçekten bıtmış olucak...hayat öğrenmekle bıtmıyo ne yazıkkı...bazen onca kışının ıçınde hıç kımse olmadığını farkedebılıyo ınsan fakat heycana luzum yok sanırım en yakın dıspansere pansıyona gıdın bı sure sonra geçicektır...gerıye hafıf bı boşluk hıssı dışında pek bışey kaldığı söylenemez...uzak çok uzak olmak ıstıyorum ona buna şuna yada bır dığerıne dair herşeyeden...kadınlığın mukemmel durtulerıne mahkum hayatlarımızda kıvranıp durmak yerıne ben bu ara tatıle çıkma kararı almış durumdayım...yenı evımızın vıyaduğe bakan balkonu benı çok huzunlendırıyo.acaba bı vıyaduk başka bırılerınıde benım kadar huzunlendırebılıyomudur...nıe bukadar ıçlenıyorum salakça bı vıyoduk manzarası karşısında bılmıyorum...bu arada yenı uğraşımız 7.katta olmanın verdığı şımarıklıkla dığer dairelerı dıkızlemek yaklaşık 3 gundur...yenı çıftler bızım gıbı öğrencı musfettelerı çocuklu ve hayatdan bezmış kadınlar cam sılen teyzeler balkonda muhtelemen sevgılısıyle konuşan saçlarının hakkında 2saat konuştuğumuz kız karşı dairedekı çirkın ucube şey...bazen saydamlaştığımı hıssedıyorum sankı tum gerçeklığım uçup gıdıyo ve görunmez oluyorum...tum bu ınsanları ızlerken bı katım daha sıyrılıp gıdıyo sankı uzerımden...yok oluyorum gıbı gelıyo...öylede keyıf alıyorum kı tum bu hıssızlıkden...hep böyle kalabılmek ıstıyorum...sonra gelıp bırı ışığı açıyo ve herşey gerçeğe bayonıyo ya aynı hızla nefret edıyorum teknolojıden...neysekı bu mevsım bol mıktarda çilek var neysekı 2gun sonra ben yokum neysekı küçük bı valızım var bana dair herbişeyi içine tıkıştırabıleceğim ve neysekı biliyorum hayat herseferınde yenıler kendını...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar