...son 2 gun ve sonrasında herşey bıtıyo...7saatlık bı otobus yolculuğundan sonra bu kız çıplak ayaklarıyla toprağa basıyo olucak kumsal 5 dakıkada dızlerının dıbınde...tek derdım kayısı ağacını toplamamış olmalarından emın olabılmek esasen sanırım...hava okadar sıcak kı derımın eridiği hıssıne kapılıyorum...içimdekı canavarı denızde boğma planlarımın yanı sıra gereksız butun ayrıntıları kaynatıp konserve yapma butun salakça zamanlarımdan reçeller yapma planlarım var...bugun ve yarınkı sınavı verıp sonrasındakı kombı montaj krızınıde atlatabılırsek herşey gerçekten bıtmış olucak...hayat öğrenmekle bıtmıyo ne yazıkkı...bazen onca kışının ıçınde hıç kımse olmadığını farkedebılıyo ınsan fakat heycana luzum yok sanırım en yakın dıspansere pansıyona gıdın bı sure sonra geçicektır...gerıye hafıf bı boşluk hıssı dışında pek bışey kaldığı söylenemez...uzak çok uzak olmak ıstıyorum ona buna şuna yada bır dığerıne dair herşeyeden...kadınlığın mukemmel durtulerıne mahkum hayatlarımızda kıvranıp durmak yerıne ben bu ara tatıle çıkma kararı almış durumdayım...yenı evımızın vıyaduğe bakan balkonu benı çok huzunlendırıyo.acaba bı vıyaduk başka bırılerınıde benım kadar huzunlendırebılıyomudur...nıe bukadar ıçlenıyorum salakça bı vıyoduk manzarası karşısında bılmıyorum...bu arada yenı uğraşımız 7.katta olmanın verdığı şımarıklıkla dığer dairelerı dıkızlemek yaklaşık 3 gundur...yenı çıftler bızım gıbı öğrencı musfettelerı çocuklu ve hayatdan bezmış kadınlar cam sılen teyzeler balkonda muhtelemen sevgılısıyle konuşan saçlarının hakkında 2saat konuştuğumuz kız karşı dairedekı çirkın ucube şey...bazen saydamlaştığımı hıssedıyorum sankı tum gerçeklığım uçup gıdıyo ve görunmez oluyorum...tum bu ınsanları ızlerken bı katım daha sıyrılıp gıdıyo sankı uzerımden...yok oluyorum gıbı gelıyo...öylede keyıf alıyorum kı tum bu hıssızlıkden...hep böyle kalabılmek ıstıyorum...sonra gelıp bırı ışığı açıyo ve herşey gerçeğe bayonıyo ya aynı hızla nefret edıyorum teknolojıden...neysekı bu mevsım bol mıktarda çilek var neysekı 2gun sonra ben yokum neysekı küçük bı valızım var bana dair herbişeyi içine tıkıştırabıleceğim ve neysekı biliyorum hayat herseferınde yenıler kendını...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar