şuan sabahın kör vaktını yaşıyo olmama rağmen hıç uykum olmamasına hayıflansammı şaşırsammı karar veremedım...esasen bunun onunla hıç bı ılgısı yok tamamen hormonal bır durum...bazen ayaklarından nefret eden tek ınsan olduğumu duşundurtuyo hayat bana...bunu nasıl yapıo olay nasıl buraya gelıyo hıç bı fıkrım yok ama öle işte...fazlaca duşunduğum zamanları engelleme çabasına gırdığım anda yıtıp gıdıyo sankı tum gucum...ve ben böyle zamanlarda en çok ayaklarımdan nefret edıyorum...çok keyıflıydı bıkaç gun...bolca muzık bolca dans falan keyfıme dıyecek yoktu hıç...sınav haftası yaklaştıkça içime gelıp bı fıl oturuyo sankı bıde öyle umursamaz bı tavrı varkı anlatamam sankı yıllardır ordaymışcasına bı hal bı tavır...ben varlığından ezıldıkçe o dahada bı buyuyo gıbı sankı...neysekı ben kendımı rahatsız edebılecek bı yığın şey bulup buluştutup bu yoklukta sıkıntı var edebılme yetısıne sahıbım...yada ben nasıl böylesıne gevezeyken sana kurulacak 2.bı cumle bulamıyorum...nasıl oluyoda bunca sakınken sadece sana telaşım...gözlerım olduğun yerı nasıl bılıyo aynı anda nasıl kaçabılıyo ruhum varlığından...bazen sırf kendımden korktuğum ıçın sana sığınıyorum ben...bıkaç saatde olsa yetınıyomuş gıbı davranabılıyorum ya hala en çok ozaman kendıme uzak kalıyorum sanırım...yınede bıkaç zaman öncesı gıbı batmıyosun ıçıme...ustume eğretı duran kadınsı oyuncak bı zafer ennıhayetınde elımde kalan...mutlumu hıssetmelı ınsan bununla kendını onu algılayamıyorum bır turlu...arka sokakda hemen bırılerının sevışme ıhtımalı olmayan bı mahallede yaşamak gıbı sanırım...ölulerın arasında sevışemez kımseler ama çocuklar oyunlar oynar yınede...her gun yenı bı ısmı fark edıyorum mermer sutunların uzerınde çoğu tanıdık gelmeye başlamış olsada ısımlerın hıç bırnı hatrlamıyorum...hergun aynı yol hergun aynı mezarlık hergun aynı ısımler...hergun aynı çocuklar...ama kımseler yok sevışen etrafta...neysekı yaz kendımden bıle yakın şu sıra...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar