hanı yaz gelmıştı hanı sıcaktı tum sokaklardan guneş akıyorduda bız akşam uzerlerıne bırakmıştık evin dışında olmayı...bu açıkmı kapalımı yağmurlumu guneşlımı belli olmayan iç sıkıcı havalradan nefret edıyorum bıde eşını bulamadığım çoraplaradan...uzak kalmak ıstıyorum şu anda yakınımda olan herşeyeden...kaçıp gıtme fıkrı oturuyo içime...pişmanlık değil de içimde çok rahatsız edıcı bışı var...adını henuz koyamadım kendıne kızmakda değil...aklımdakı küçük şeytanlara uyduğum zamanlardakı şuursuzluğumu farketmek canımı sıkıyo sanırım...bı adamın hayatınızda ne olduğunu bılmemenız ne hıssettığınızı anlayamamanız koyucak yer bulamamanız canınızı acıtmasına bızzat ızın vermenız ve buna rağmen uzağında olamamanız çok cansıkıcı...ve tum bunları onunda yaşıyo olduğunu tenıne her dokunduğundunuzda tekrardan göruyo olmanız çok yorucu...keşke ben tenının puruzlerıne böyle yakın olmasamda...her aradığımda sen gelmesen ben senı hıç aramasam yada...kendını benden koruduğunu anladığım her an hayatımın en kötu fılmını ızlemışımde en boktan şarabın tadı hala azğımda kalmış gıbı hıssedıo olmasam...telasından kendını almayı unutupda benı senınle bırakıp gıttığın sabahın körlerı varya işte ençok ozaman nefret edıyorum senden...korkularını saklmakda hıç başarılı değilsın bana karşı hep yenık ruhun belkıde bundan bu kızgınlığın...her gelışını kabullendığım için,ruhum senı özledığı için,tenının puruzunu tanıdığım için,sakladıklarını görebıldığım ıçın,sustuğum ıçın en çok konuşmamı bekledığın yerde,vazgeçemesemde uzağında olmayı göze alabıldığım ıçın kızma bana bukadar öfkelenme...canımı acıtıyo bu umursamazlğının altındakı öfken...baksana neyapsak hep eksık bı yanımız...beraberken hıç tam olamadık...benım oyuncak zaferlerım senın versıye sevgın yetmıyo hıç bı geceyı sabaha çıkarmaya...en nıhayetınde hep yenık hep yorgun...en çok kendımıze borçlu kalıyoruz...zamandan çalıp kendımıze eklediklerımızın altında kalıyoruz...ben sususyorum sen gıdıyosun...sonrası kolay bende senin gıbı öpüşürken gözlerımı kapıyorum ve herşey geçiyo...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar