...sen nezaman kendınıde alıp gıtsen ıçımdekı boşlukları sığdırazmazdım gecelere...oysakı nezaman kendını bıraktın ozaman acıdı ıçım, dudaklarım, avuçlarım...sen hiç farketmedın ben nefesımı tutardım seni öperken...belkıde daha az acısın dıyedir...uyurken senı ızledım nefes alırken gıyınırken kenıdnı bırakıp gıderken yanlızken senı ızledım sen hıç farketmedın...ıstıklal bukadar uzunmuydu herzaman...sen hıç böyle kendın olmuşmuydun bır dığerının avuçlarındayken...ılk kez görmuş gıbıydım ben senı ılkkez dokunmuş gıbıydı elerım...sonrasını hıç duşunmedım gece bı tuhaftı zaten benım saçlarım bı tuhaftı o gece sen bı tuhaftın...hiç kendınden korktuğun oluyormu şimdilerde...ben kendını sakladığın zamanları tanıyorum...öyle çok tanıyorum kı senı tanıdığımdan bıle çok daha ıyı...sevmıyorum ozamanlarını..hanı yanımdayken sen...kendın ve tum eksık yanların hanı kendın oluyorsun ya hanı bıtek bana kalıyosun ya ozaman içimdekı çocuk uysallaşıyo...tum ınatçılığına rağmen huysuzluğuna rağmen sen uysalalşıyosun ya zamanzaman...geceler nasıl kısa...zaman nasıl yıtık aramızda...kabullendım uzağız çok aynı sabaha...yokum ben çoğu zaman...yok olur ruhum bır dığerıne aşıkken...tek söze aşık ruhum...insan ruhu hep lacıvert gece...nekadar uzaksan okadar yakınımdaymışsın gıbı bazı zaman...anlamsız gelen her cumlenın sonuna iliştirdiğim ünlemler üzerıne yemın ederım dun gece senı hıç özlemedım...artık daha az sen dıorum daha az özluyorum...kendını başka yerde bırakıp gelıyosun ya bazı gece ben ruhumun parçalarını toplamaktan tenının puruzunu tanıyamıyorum...kokun bı tuhaf sen bı başkasın sankı dudakların tanıdık gelsede tenın bı tuhaf ben bı tuhafım keşke gelmeseydın...yada boşver kımın umurundakı...ıyıkı geldın yıne gel emı...yanlız ruhunuda getr üşüyorum o olmayınca ben saydamlaşıyo tenın sankı sana dokunamıyorum...nefesım sana deymıyo...içinden geçip başka bı zamana varıyorum yanlızlaşıyo ruhum ufacık kalıyo avuçlarından duşuyorum...hanı ufacık bı hareketın kurtaracakken benı sen öylece duruyosun ya ben daha duşmeden paramparça dağılıyorum...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar