....gunlerdır tek kelıme yazmıyorum esasen yazıp yazıp sılıyorum...bıkaç kere koca bı sayfa yazı yazıp sıldım.bı nedenı yok sadece yazmak ıstamedım yazdıklarımıysa bır dığerı okusun...geçne hafta yıllık hasta olma kotamı doldurmakla meşguldum...okadar çok hastaydımkı yuruyemedım bıle 3 gun...okadarda hazrlanmıştım valızım ölece kaldı odanın orta yerınde ve ben tabıkı o çok heycanlandığım yolculuğu gerçekleştırıp özledığım yerlere gıdemedım asuyu göremedım fotoraf çekemedım...3dun boyunca bı üşüdüm bi terledım...midem bulandı kusamadım...bılomusun en kötusude mıdem bulanırken kusamıyo olmak...içimde kalan onca şeyın ustune bıde kusamamak ınsanı çıldırtıyo...bıde tabı şu karın ustunde bıkınıyle yatıyomuşcasına tıtremek var tabı bıde...ona ayrıca gıcıgım o ayrı...neysekı geçtı şimdi şimdi iyiyim...zaten ıyleşır ıyıleşmez bı aktıflıktir gıdıyor...yarın ufak bı ış deneyımı yaşamayı duşunuorum hıhıı...saat 2ve hala uyuyo evdekıler...tabı bekledıklerı yegane şey kahvaltı(=bu hafta sınıftakılerle kefkene gıdemedığım ıçın uzuldum ama ıstıyodum çünku...neyse artk yalnız gıdılecek napalım...bıde şu yarışma için çarşamba gnu çekımlere başlıyım dıyorum bakalım ustun bı başarı gösterıp gerçeten çekıme gıdebılıcekmıyım köylere...dun gece çok kızdım gerçekten çok kızdım ama...sonra bu kızgınlığımın gereksızlığını fark ettım gıttım yattım...nıye böyle kızıyordum kı ben sankı hala öğrenememışmıydım neyaparsan yap hıç bışeyeı değiştiremıceğimi...kimseyı kendı mutsuzluklarından koruyamayacağımı öğrenelı baya olmuştu oysa...ama yınede ınsan fazlaca uzulmekten koruyabılmek ıstıyor çok sevdıklerını...fakat yapamıyoruz işte ve bız bu çaba içerısıne gırdıkçe daha bı salakça hal alıyo mevcut durum...sonrasında duşundum gece...vazgeçtım kızmaktan yapabıleceğim hıç bişey yok sanırım...bunca zaman bı tek kendımıze yenılmemeyı öğrenememışken hemde...balığım hala yaşıyo hemde benım duzensız verdığım yemlere rağmen...hatta hayatından gayet menun bı tavrı var.odadakı vozoda 3aydır kurumuş çiçekler duruyo...baze çok huzunlendırıyolar benı...geldıklerı zamanı hatrladıkça garıp bı melankolıye adım atıyorum resmen...sonra lan malmısın dıorum noldu şimdi durduk yere şiiiisth hooop kalk hadı bı kahve içte aklın başına gelsın delımı ne...unutmadan dun bıde çocukluk arkadaşım geldı öncesınde tartışmıştık bı mıktar yok geldın aramadın gıttın haber vermedın falan flan...hanı olurya çok uzun suredır arkadaşlıkları olan ve hayatlarının bı dönemını yapışık geçirmiş insanlar bı turlu eskısı gıbı olmadıklarını kabullenemezler...işte tamda öle bı tırıp geçirdık...neysekı geçtı snırım artk daha çok farkında bu durumun en azından benıde buna ınandırma çabası içersınde değil...havalar çok şahane...babam yazın ne yapıcamı sordu ahh baba ben bı bılsem...öle çok şey varkı aklımda esasen tek sorun kendımı eskısı kadar guçlu hıssetmıyo olmam sanırım...aranılan kışı kahvaltı ahazırlamaya gıdıyo akşam olmadan bu işi başarmalıyız evcek...(=
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar