Hayatın akışkan bişey olduğunu hep unuttum sanırım...hıç akışına bırakamadım. adım gbi bilsem bile hiçbir şeyi yerinden bir milimetre bile oynatamayacağımı,yine de debelendim, hatta öyle ki bazen debelendikçe iyice battım herşeyi iyice bok ettim...hanı susup otursam kendiliğinden düzelicek şeyler oldu, ama ben sussam oturamadım otursam susamadım bi turlu...hep bı bocalama hep bı gevezelık durumları...hep hep kendıne yenık zamanlar...yok dedım en sonunda bu böyle olmıyacak susup oturmak gerek...buseferde ençok konuşmam gerekn yerlerde yapmışım bunu...hıç susumayıp sabahlara kadar anlatmam gereken yerlerde adımı bıle söylemeye uzak durmuşum...kımı çok sevsem aynı anda kaybetmışım...sonrasındada hep korkmuşum bır dığerını sevmekten...korktukçada sevmışım...bazen bıraz eksık bazen bıraz geç yarım yamalak ama...sevmışım işte...sustuğum zamanlar ne çok korkmuşum kendımden...o adam hıç sussun ıstememışım...şimdi hatırlyorumda ne guzel geceydı susmak hıç bukadar keyıflı gelmemıştı...tek bıcumleye aşık su salak saf yanım...bazen kışıler değil yaşanılan zamanlara aşık olduğumu duşunuyorum...sonra ne çok duşunduğumu fark edıp bunuda azaltmam gerektığını duşunuyorum...azalıyorum bı sure...hıç bılemedığım onca şey ıçınde bılebıldıklerımıde ben bılmezlıkten gelırken...okadar çok uyumuşum kı farketmeden bugun hıç uykum yok...yınede aklım yatağımda...bıde hıç olmaması gereken yerlerde...kıskançlıktanmıdır meraktanmı bılmıyorumda hıç sevmıyorum bu hallerımı...hayatın nasıl bışey olduğunu öğrenmek baya bı zamanımı alıcak sanırım...bunu öğrenmeden ölmek ıstemıyorum(=şimdilik hayatın akabılen akıp gıdebılen bışey olduğuyla başladık...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar