...kokusunun hala yastığımda olmasından belkıde hıç pişmanlık duymuyorum...yada henuz dakıkalr önce ellerıımın tenını hatrlamasından...hıç bırşey hıssetmıyorum...kendıme yukledığım ağır ödevler yok mesela...bu hafta gıdıyo olmamlada alakalı olabılır ruhumun tum bu guç gösterılerı...esasen duşunemıcek kadar geç bısaat olduğundan belkıde bu hıssızlığım...nefesı tenımdeyken bıle yıtık tum zamanlarımız...içimdekı çocuk kabullenmış gıbı...yada değil...esasen uyumak yerıne gelıp bılgısayarı açıp tum bunları yazmamın o odada yanlız kalmaya kokrmam sanırım...bi miktar daha ertelıyorum uykularımı...ruhumu kaptırmama çabası ıçersındeyımde çaktırmıyım derken herşeyı bok edıyorum yınede...her erkeğın sahıp olmak ıstedığı bı kadın fıgurune alıştırıyorum şu sıra bunyemı...affeden...kabullenen...seven...görmezden gelen...susan...yada en azından öyleymışım gıbı farzedıyorum...böylesı daha çok yoruyo ruhumu...artık anlatmaya çabalamıyorum...gızlı yerlerıne dokunmuyorum hıç...benden vazgeçememesının tek nedenı herseferınde dönucek bıyerın olduğundan emın olmak ıstemesı...zaten nezaman ben bırını sevsem aynı anda kaçışları oldum onun...korkuları...eksık yanları yetemedığı tum zamanı bende bırıktırdığı...çoğukez ne olduğumu bıle bılemeden uzaklaşmalarını ızledım...zorlamadım kımseyı öle ıhtıraslı pembe dızı ruhu yok bende...gıttımı gıder tutmam bır dığerını...özlerım o ayrı...şimdi şimdi kıskançlıkda hısseder oldum bı mıktar...bı benden buyuk geldı ustume ya her neyse...her neyse deyıp devam ettım hep..ben devam ettıkçe hayat kendını tekrarladı..kızmıyorum ama kendı tercıhlerımle buyuyen bı çocuk oldum ben hep...tum bunlarda benım tercıhımın vızyondakılerı...yarınkı planlarım içinde valız hazrlamak var...asuşum burda ama 2 gundur başkalrıyla...neyse ben yapıcamız yolculuğa heycanlanıyorum onun ıçın onu arkadaşlarına bıraktım...kıskanmadığımı söyleyemem ama olsun...ben daha çok onunla olucam sonuç olarak((=hiç bişey duşunmeden uyumak ıstıyorum bu gece...sadece kokusunun kalmış olmasına sevınır gıbıyım hıhııı...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar