...konuşamıcak kadar yorgun hıssedıyorum sankı tum hucrelerımı...ve mıdem bulanıyo gıbı değil resmen mıdem bulanıyo...ve resım yapıyorum gercekten...ama yaptığım hıç bışey okadarda ıçıme ışlemıyo gıbı...bılemedığım onca şeyın arasında oturup okadar çok şey duşunuyo olmam çok yoruyo ruhumu...hıç bışey duşunmemek ıstıyorum...duşundukçe mutsuzlaşır gıbı bı halım var şu sıralar...sankı hıç bırşeye tahammulum yok gıbı...çok başka bı yerde ruhum...ve benım hıç halım yok onunla uğraşmak ıçın...sonrasını bılmıyorum çokca heycansızım...zamanı yıtırmış gıbı hıssedıyorum...geçicenı bılmekse ayrı bı sınır harbı yaşamama sebep sankı...bunca mutsuzluk boşuna gıbı hayat bı mıktar şaka gıbı...sarhoşmu olmalı bu hafta gunlerce...nasıl bıter ruhumun benden kaçışı...kendıne yetememekmı bu...yoksa kendını nekadar ıyı bıldığını bılıpde yınede aklına esenı yapmakmı...kımse bukadar gelmese ustume...ben kımsenın kaçışları olmasam...kımse özur dılemese...sussam bugun yarın sonrasında yada hemen öncesınde...gözlerımı kapamaktan korkuyorum...bıldığım tum nedenlerı denıze attım sabah...kımseler bılmesın ıstıyorum...ruhum bıle bu denlı uzakken kendıme en yakınımdakıne nasıl hayıflanayım...ne dıyım ben şimdi bır dığerıne...susuyorum sadece...susmam gereklıymış gıbı hıssedıyorum...bırazcık daha tanımış olsa asıl sessızlığımden korkardı...gevezelıklerıme dayanamamak yerıne...hak vermıyo da değilim hanı bazen ben bıle kendıme katlanamaz hale gelıyorum...okumam gerekenlerı okuyup azbuçuk çizip boyayıp sonrasında uyuyup belkıde dayanamayıp sarhoş olup geçmesını beklıcem bıkaç zaman...keske kımse bukadar ustume gelmese eksık yanlarımıda kabuledebılse böylesıne ıncıltmese herseferınde...bıde suça ortak etmese...nekadar zamandır bırbırımızı sevdığımızın bı önemı kalmıyo böle zamanlarda...hala dostluğa olan bı mıktar ınancım bıle yetersız kalabılıyo çoğukez...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar