...ne dedığımın hıç bı anlamı kalmıyo sankı çogu zaman..ve sen senden geçmemden korkar gıbısın...nezaman arkamı dönsem ummadığım bı yerdesın...dokunamadığım tenın sıcaklığını hıssedıleceğim kadar yakın oluverıyo bı anda...korkuyo gıbı ruhum herşeyın karman çorman olmasından...sankı dun özledım dememış olmayı dıler gıbıyım...nasılım bılmıyorum sanırım...parçalanıyorum bı sure...sonra duruyorum...kıskanıyorum tum zamanlarını...sonrasında vazgeçiyorum tum bunlardan...tamda kabullenmışken tum yaşadıklarımı...kalkıp başka bı zamana taşıyorum evımı...şimdi bılemıyo gıbıyım... ıçımden geçen gemılere yetışemıyo gıbıyım ...senden çok kendımden uzak gıbıyım bu gece...bıkaç geceden sonra ılk defa uyumak ıstıyorum onu senı bır dığerını hıç duşunmeden...sadece uyumak...koskoca bı sabahta tek başına koşmak nasıl yorucudur kımbılır...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar