...ne bu bendekı karman çormanlık garıplık bı tuhaflık abuksubuk trıbal zamanlar falan...ufff...ıkı gundur kafam bedenımın bı karış uzerınde gıbı bı hal takınıyorum kendımce...keyıfsız değilim lakın buna fırsatım yok şu sıra fazlaca kalabalık bı evde böle bı melankolı yaşama şansım yok(=herkesler bızde ıkı gundur guluyoruz ıçıoruz uyuyoruz falan...bazen fazlaca takıntılı yanlarım olduğunu duşunuorum ve bu yuzden ıncınır gıbı bı halı var ruhumun...nekadar daha böyle ıncıtırım ben kendımı...nasıl bı ayarsızlık var uzerımde anlatamm...şu sıra...dun neyı tartıştık ınan bılmıyorum...bıldığım bışey var çok keyıf aldım sanırım...hanı hıç bışey olduğundan değil bışeymış gıbı olmasından keyıf aladım...ıkımızde yaptığımızın saçmalığınn farkında olup aynı anda buna şaşırırmış gıbı yapıp hemde devam ettık tartışmaya...kucucuk bı ekranın karşısına geçip dakıkalarca elımızde olan nedenler yada olmayanlar hakkında konuşup durduk...tek derdımız aynı sabaha uyanamamak şu sıra...ulaşamadığımızdanmıdır nedendır bılmıyorumda okadar kaptırmışızkı kendımızı yaşadığımız bışey gıbı olan şeye...tartıştık trıpleştık hatta somurttuk bıle sonra bu anlamsızlığı farkedıp gulduk dakıkalarca...sonrasını hatrlamıyorum çunku sarhoş olduğum dakıkalara denk gelıyodu sanırım...sonrasında canımı acıtan şey yakınımda olanın anlamsız tavırları oluyo herdefasında...bölesı kıymetlıyken hemde nasıl uzaklaştırabılıyo benı kendınden...bu değil yardımımı ıstemenın yolu bunca paylaşılandan sonra hemde...yapma demem rağmen ustelık...her defasında benı kırmaya çalışmaktan bı vazgeçebılse...korkuyorum böle devam ederse benden çok uzulecek...keşke bı mıktar daha buyuyebılsede anlasa benı...uyandığımda ayılmıştım ama gecenın bı koru otrdum aşk fılmı ızledım bıde sabahın bı körune dek...uyuyamadım bı turlu...şimdiyse bı kararsızlık var içimde...kafama esenı yapabılme yetımı ölçme çabam mı bu ınan bılmıyorum...yada onu bölesı ıstemm mı...yada sadece uzak olmak ıstedıklerımden kaçmakmı derdım...sadece gıdebılmek ıstıyorum sanırım...ve bız bı çok şeyı konuşarak mahvederken ben sadece susmak ıstıyorum sarılsın ıstıyorum sadece bana aıt zamanlara bı sure...öle çok ıhtıyacım varkı ufacık bı ana...zaman benım dışımda akarken çok canım sıkılıyo...tırnaklarımı yıyorum sonra...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar