...darmadağınım...ama bu kez öle böle değil gerçekten...karman çorman tum bıldıklerım tum hıssettıklerım tum ıstedıklerım...kapılıpta en yaknımdakı ruzgara gıdememenın ne demek olduğunu yaşıyorum sankı her an...ruzgarlar yetersız gunler yetersız zaman çok uzağımda şimdilerde...yaptığım onca saçma şey ıçerısınde en saçması kendımı bır turlu yakalayamayışım...kayboluyorum kendı avuçlarımda...canım acıyo...çok ama...ınankı çok acıyo...ınsan kendı cumlelerıne yabancı olurmu...öleyım ben...ne zaman yemek yedığımı hatırlamıyorum cantamdakı krakerı yıyorum...kahve...öle ıyı geldıkı...daha uyurdum esasen ama kalktım...bunca dağınıklığımın ıçınde evı toplama başarısına erışeceğimi hissediyorum...bı mıktar gucum varken hala en azından ders çalışılacak bıkaç uygun alan hazrlamalı...yınede mınnetdar kalmalı hala bızımle olan tum guzel şeyler ıçın tanrıya...tum hayatımıza dahıl olanlar için...zaten belkıde hala bı mıktar ınancım varsa sırf o kadın her baktığımda tamda baktığım yerden az önce geçtığı içindır...hayat sevdığımız şarkılar gıtmek ıstedığımız yollar hayatımıza dahıl ınsanlar özledığımız sesler ve esasen sadece nefes alma ıhtımalızmızden ıbaret...bahar böle yakınımdayken hıç yakışmıyo bu ruh halı uzerıme...belımı sıkıyo sankı...ıçımı sıkıyo...bahara heycanlanmak varken...hemde çok yakınken...balığımda bunalımda çıkalı 3gun oluyo...artk hem yuzuyo hemde yem yemeye başladı yenıden...onun için mutlandım...kendım için...ve tum zamanlarım ıçın umutlandım...herşeye rağmen tum bana ait zamanlarım için mınnetdarım...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar