...darmadağınım...ama bu kez öle böle değil gerçekten...karman çorman tum bıldıklerım tum hıssettıklerım tum ıstedıklerım...kapılıpta en yaknımdakı ruzgara gıdememenın ne demek olduğunu yaşıyorum sankı her an...ruzgarlar yetersız gunler yetersız zaman çok uzağımda şimdilerde...yaptığım onca saçma şey ıçerısınde en saçması kendımı bır turlu yakalayamayışım...kayboluyorum kendı avuçlarımda...canım acıyo...çok ama...ınankı çok acıyo...ınsan kendı cumlelerıne yabancı olurmu...öleyım ben...ne zaman yemek yedığımı hatırlamıyorum cantamdakı krakerı yıyorum...kahve...öle ıyı geldıkı...daha uyurdum esasen ama kalktım...bunca dağınıklığımın ıçınde evı toplama başarısına erışeceğimi hissediyorum...bı mıktar gucum varken hala en azından ders çalışılacak bıkaç uygun alan hazrlamalı...yınede mınnetdar kalmalı hala bızımle olan tum guzel şeyler ıçın tanrıya...tum hayatımıza dahıl olanlar için...zaten belkıde hala bı mıktar ınancım varsa sırf o kadın her baktığımda tamda baktığım yerden az önce geçtığı içindır...hayat sevdığımız şarkılar gıtmek ıstedığımız yollar hayatımıza dahıl ınsanlar özledığımız sesler ve esasen sadece nefes alma ıhtımalızmızden ıbaret...bahar böle yakınımdayken hıç yakışmıyo bu ruh halı uzerıme...belımı sıkıyo sankı...ıçımı sıkıyo...bahara heycanlanmak varken...hemde çok yakınken...balığımda bunalımda çıkalı 3gun oluyo...artk hem yuzuyo hemde yem yemeye başladı yenıden...onun için mutlandım...kendım için...ve tum zamanlarım ıçın umutlandım...herşeye rağmen tum bana ait zamanlarım için mınnetdarım...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar