şehrin bi yerlerıne kar yağıyormuş ne guzel...bu gun kaç bardak kahve içtiğimi hesaplayamıyorum nedense..uykum gelelı 15 dakıka oluyo...puf karın yağdığına heycanlanamıcak kadar meşgulum şu sıra...bugun öyle çok yurudumkı yağmurun altında hala ateşimn çıkmadığına şaşıyorum kı şu sınav dönemınde en son istediğim şey bu olurdu sanırım...izlemek istediğim filmlerı izleyemıyo olmanın huzursuzluğundansağmda solumda kım varsa ondan çıkarıyorum tum çocukluğumun acısını...hıhııı yok yok şaka yapıyorum öle acılı bi çocukluğum olmadı benım dızlerım kanardı hep ve ben ınadına hep koşardım...sonrasında fazlaca canım acıdı ama her defasında geçti bi şekılde...en guzelıde her defasında geçicenı bilmek...en guvensız zamanında kendıne guvenebilmek...şimdilerde ellerim üşüyo gıbı...eldivenlerımı çekmecemın derinlıklerınden kurtarma vaktım geldı gibi...yarınkı huhuk sınavıyla iki haftalık sureç başlamış olucak...pufff...şimdi sabahın bı korunde uyanmka uzere uyumalyım...tek mutluluğum yağan kar...(=
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar