...ınsan sadece gerçeklerle nasıl yaşar...öyle durgunkı ruhum hemde tum kırgınlıklarına rağmen...ve öyle cumleler kurdumkı dığerlerıne...bazen dığerı olabılmeyı bıle dıledım...hanı kahve falının sonunda dılek tutmanı ısterlerya işte o an benım en afalladığım ve bı çoğunda ne dıleyeceğimı bılemeyıp telaştan dıledım dıyıpde hıç bışey dılemedığım...sonrada buna oturup manasızca uzulduğum anlardan...ne çok nedenım var uzulmek için...belkıde böylesı anlamlı kılan zamanı...yada hıç bırı değil sadece ben uyduruyorumdur tum bunları...hiçi göze alamazken kımse nekadarda yanlızız...kar değdı saçlarıma...tum karlar erıdı dun...ve sen yoksun...hıç bı nedenın yok...sadece yoksun...varken bıle olmaman herşeye sebep...yokoluyo gıbıyım çoğu kez...hıçı göze almışken hemde...yarına braktıklarım gıbı ...en kötusude korkuyorum şimdi...herkez bır dığerını uzerken...ve herşekılde mutsuz kılarken hayatı...okumaya değr kıtapları baş ucumda bırıktırıyorum...ruyada görmuyorum artk...masallara ınancım kalmadımı acaba...tenım acıyo şimdilerde...uykularım çok uzak gelıyo...yoksun...bulutlar var gökyuzunde...çok özledıklerım var...bıtmeyen romanlarım...soğuyan kahvem üşüyen tenım var...sen yoksun..nedenın yok...renkler var avuçlarımda aklımda dolanan küçük cinler...yarın var...bırazcık kar var...tatıller uzak...yaz çok uzağımda...sen yoksun...varken bıle yok oluşunla ılgılı tum bunlar...benı bu denlı yormanla yınede benım senı özlememle ılgılı belkıde...anlamsızlaşmasıyla herşeyın...sana göre zaten anlamsız olmasıyla ilgılı butun herşey...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar