...gece uyandığımda bomboştu yanım...tam karşımdaydı hanı bilmesem çocuk sanırım hanı bi yanıda çocuktur ya hep...her parçasına dokunabilmişken tüm bi gece bu denlı uzak oluşuna hiç şaşmıyo ruhum...sebebini bilmediğim kayıtsızlıklarım var onakarşı bide karman çorman eden sevilesi zamanlar...toplayıp dolabın en ust rafına kaldırdım dün gece tüm bu karman çorman ruh hallerini...nedenını bilmediğim kendime ters kendime uzak zamana eksik kaldığım yinede ona kaldığım anlar...esasen pek bi hızlı şu sıra hayat ve hüzün bi kadının siyah saçları arasındaki beyazlar gibi...eksik kalanlar gibi belkide hiç olmayanlar olmasını istemediklerimiz yinede yaşanılanlar...eskıten yaşamlar eskiyen hayatlar...dokunduğuna uzak bi sonrakıne yasak zamana tutsak olmak gibi...hiç bilememek gibi anlamlar yuklemek istememek gibi yinede anlamlandırmak gibi en küçük zaman parçasını bile bir diğerine bağlamak gibi...rahatsız olmak gibi ötekinden ve öteki oluşuna bakıpta şaşmak gibi...hayatın hızından başımın dönmesi...ne varsa hayata dair işte tamda şurda ayaklarımın dibinde hemde...sevincim buruk o fotoraf ta en başından benım içimi incitmişti...biraz eksik hissettirdi biraz yordu yinede hayatı hatrlatti bi parça...ve nedenlı sevdiğimi sokakları çockları o şarkıları...dahasına cesaret bana güç verdi yinede biraz eksikti belki ama...kendin olmanın ve tüm güzel dostlarla geçirilen zamanın değerini hatrlattı...şimdilerde hayat bi miktar hızlı fazlaca zevkli biraz karman çorman mavi gibi geceler ve ben ben ve çocuk yanlarım ben ve mavi duvarlarım kırmızı saçlarım ben ve tüm güzel kentler hemde çıkmaz sokaklarına rağmen...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar