hiç bişey yapamadığım zamanlarda uyumak yada en fazla yazmak sanırım en iyi yaptığım şey...öyle çok özledimki bazı zamanları söliyemıcek kadar geçmiş olması hemde bukadar farkedememiş olmak...uçurumun kenarından bakmak gibi bi his...başımı döndüren midemi bulandırn ruhumu korkutan zamansızlaştıran... havada asılı kalması gibi tüm sözcüklerin...hak edilmesi gerekn bişeymıydı gerçekten acaba sevgi...yada bu bize öğretilenmıydı...herdefasında bi suça ortak olmak gibi farkına varamadan...şimdilerde yazın son güneşi gezinmekte tenımde...tüm huzursuzluğuma rağmen içimdeki dinginlik gözlerimi yaşartıyo...geceleri uyuyamıyo olmam neyle ilgili bilmiyorumda...kar yağdığında yanında olabilsem...yada olmasam...((=
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar