hayatın benim olan tarafına geçebilmek için tüm bu çabam...eğer varlığın kanırtacaksa böyle yokluğun umurumun sağ köşesinde kalır...sevgilim unuttuğun yerde derinimi hatırla,hatırla tüm sana dair zamanlarımı...bu sefer acıtmıyo gidişler ruhum fazlaca alışmış olmalı tüm bu yiten gün batımlarına!!!yıldızları saydığın gecelerdeki kadar çocukmu hala ruhun...öyle kırılganmı... parmak uçlarındamı hala tutamadkların...zaman yavaşlarken,gün kızıla dönerken,mavi olmuşken ruhumun rengi,sana dokunmuşken,sende kalmışken son hecem hemde bu denli güzelken ...şaşırmıyorum hiç bi masalın sonuna!!!yarım kalanın sonrası bende arama boşuna...ve ben tüm güzel zamanlrımı sonrakine sakladım...seni kandırdım bu sefer ben mızıkçılık yaptım...ama itiraf et yinede oyun bozan sendin sevgilim...otobüs yolculukları melankolik bi yan katar her defasında ruhuma...nedenini hiç sormadım...falaca hoşuma gittiğinden belkide tüm bu hüzün zamanları kendime kaldığımdan cama yaslanıp uyumanın verdiği huzurdan belkide en ufak sarsıntıda kotuma dökülen kahveden...bilmiyorum bilmekte istemiyorum tüm diğer şeyler gibi...ufacık bi gülüşe affedici tek bakışa aşık gün batımına hayran kahveye bağımlı ben...esasen herşiey biraz daha mutlu olmak içinken dahasına lüzüm duymuyorum şimdilerde...o adamın iyi dilekleri fazlaca iyi gelmekte şu sıralar ruhuma esasen hayat bukadar basıt sanırım(((:
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar