...değilim işte,allahkahretsin ki ben değilim artık...dönmüşüm bin yıl geriye..tırnaklarımı batıra batıra etime kendimi kanatıyorum...oysa kan tutardı benı çocukken...oturamayız o kadar,ayakların üşür senin...sonra benım ruhum dudağının kenarından öpmek ister...karman çorman olur sonra tüm zamanlarımız...bırak ben artık gideyim...aslında haklı,oda,hepsi haklı...aslında sabahında bi alıp veremediği yok benımle uyduruyorum...hep kendi başımın belasıyım ben...yetmezmış gibi derdim...yetmezmış gibi tüm yarım kalanlarım yarıda kalmışlarım...falaca acıtan aldanışlarım..şimdi aklıma geldikçe...nefesimi tutmak gibi sonra unutmak gibi nefes almayı ve ciğerlerindeki o acı...keskin anlık...keskin...ve kokusu...hala unutamadığın...hepsinde bi parçanı braktığın ve herşeyden kurtulupda sadece kendine sakladığın ufacık anların...her birini sevişin farklı farklı...istesende nefret edemeyişin...dünyaya kızıpda en çok kendini üzüşün...herseferinde kendine kalışın ve o hastalıklı sevgin kendi zamanlarına bağımlılığın...ve tüm çocuk yanların...param parça olanların...o adamın bunca mutsuz edişine inanamayışın...tırnaklarımı batırıyorum etime...acı...sen,sokak,çakıltaşları,oşarkı,hiç...acı...ben,masallar,yağmur,oşehir,kış...acı...uzanıp saatin pillerini çıkarıyorum..ışığı kapatıyorum...biliyorum...acı iyidir ruhu hafifletir...