...ki ben en çok kar yağdığında sevinirdim tüm boğazına leblebi tozu kaçan çocuklar gibi...hüzün değilde ne biliyim bi abuk aynı zamandada arkasından gelen bi subukluk var sanki üzerimde yapmam gereken onca şeyi yapmıyo olmam yetmezmiş gibi okulada gitmiyorum bu aralar...kış geldi mutluyum bi avuç dolusu sevdiğim çikolataya sahibim ve senenin ilk karı deydi yüzüme...oysa içimde biyerlerde birileri mutsuz hala..fazla düşünmemek gerek fazla üzerine gitmemek birilerine fazla anlamlar yüklememek gerek...demiş ya...çok doğru sölemiş...yapmamak gerek esasen bunları boşuna hayalkırıklıkları biriktirmemek gerek...hayat bazılarımız için gereğinden fazlaca karman çorman olabiliyo bazı zaman...bir diğeri yalanlar söylerken kendinden bile şüphelenebiliyo insan...dudaklarımda eriyen kar tanesi içimi nasıl budenli üşütürki...saçlarım ıslanınca ruhum nasıl bu denli ağırlaşırki...acırmı hala sabahlarım...hala ağzımda patlayan şekerlerin çatur çutur tadı aklımda uyumak varken canım nasılda sayfalarca kitap okumak istiyo...içime oturan filmler gibi özlediğim şehirler gibi ağzımda tadı kalan şekerler gibi aklımda kokusu kalan gibi...içime batıyo bişiler...ve kar yağıyo bu8 şehre bu günlerde...