bende tam o arasa diyodum az öncemde de aramadı... azöncemdede şimdide de yok şimdilerde...zaten olmayan bişeyi hiçde olmamış olmasından kaynaklı olması muhtemel bi hissizlik takip ediyo içimdeki gölgelerin peşi sıra birileri bişeyler fısıldıyoda ben hep tek hücreli yaratıklara aşık olan salak prenses modundayım ihihiihiii...kimseler üzerine alınmasın bu sözlerimi alanda yok esasen ya ben kendimi oyalıyorum...sonra sarıp sarmalayıup kırılan yanlarımı...gidiyorum...nereye bilmem gidiyorum işte...bedenimin burda olmasının hiç bişey ifade etmediğini bilir tüm uyurkende beni görme gibi bi şansızlık yaşamış hayatımın önemli şahsiyetleri ki bu şahsiyetler yanımda bulunmuştur tüm tatlı krizlerini atlatmak yada atlatamamak durumlarında...oda onların şansızlığı napalım hayat bazen bağzılarımız için fazlasıyla dayanılmaz olabiliyo...ki ben en çok onların yanında her nekadar öyle olmasada normal hissediyorum..bazen düşünüyorumda herşey fazla normal olmamdanda kaynaklı olabilir birileride aynaların öbür tarafından bizim tarafımıza geçmeye çalışıyo olabilir ne biliyim...herşey ihtimal dahilinde şu sıralar...fazlada mutlu sayılamıyacamız hayatlarımızda mutsuz olduğumuzu kimsecikler söyleyemez ben biliyorum...yeni bi yıl gelirken ben bi öncekini nedense hiç bırakmak istemiyorum...bi sonrakinden çok daha fazla şey bekliyo olmam bir öncekini daha az benimsemediğim anlamına gelemiyo ne yazıkki ki ben ençok hafızamı sildirebilmek isterdim...her nekadar artık bundan vazgeçmiş olsamda...bilmiyorum belkide bilemiyorum ne biliyim bi çok şeye yetişemiyorum zaten hep biraz geç kalıyorum çoğaldığım zamanların sonasında eksildiğimi hissediyorum belkide yanılıyorum yoruluyorumda durup dinlenip en baştan başlıyorum bıraktığın izleri siliyorum yeni kokulara ihtiyaç duyuyorum ona hiç dokunmamış olmak istiyorum elimdekilerle yetinip aynı zamanda daha fazlasını diliyorum...nebok yediğimi bilmiyorum belkide...sabah gözlerimi güçbela açıp camdan bakınca yağan karı görmemekten kaynaklı tüm bu saçmalamam...büyümekle ilgili sanırım şimdiki korkularım daha az gitme ihtimalinin olması daha bi bağlı hissetmek bileklerini yada geceleri daha fazla uyuma isteğinin gelip bünyeye oturması hep bu yüzden...kirli çamaşırlarım okunmamış kitaplarım bu ayki sayısını sayısını bulamadığım dergim dün gece izlediğim film kırmızı ojelerim ve çantamdaki patlayan şekerlerim üşüyen ellerim bide çok konuşan kendim...dahası yada azını isteme benden neolur...sende bişiler söle bazen gerçekten geveze olduğumu düşünmek zorunda kalıyorum...bazıları fazla susutuğumu düşünsede ben onlarla zaten artık ilgilenmiyorum...birileri bişeyler söylesin...düngece kim bilir kimin kabuslarıyla eğlendin...kendi aynalarından korkarken o adam...başkası olabilmek adınaydı tüm yaptıkları...nasıl içimi acıtmıştı olduğu yerde kaldı dahası yoktu olmadı ona dair değil mutsuzluğum bu gevezeliğim aklıma geldi ondan...kendi kendine büyüyen hikayelerimizdi kimseyi sonunda dışarıda bırakmayan...ve birgün saf dışı etmiştik kendi ruhlarımızı en sonunda...hep bünyeye fazla ağır geldiğinden olsa gerek sonu yada başı olmayan romanlar gibi asırlarca süren her dilde başka başka anlatılıp her diyarda farklı farklı dinlenilen ve her çocuğun korkusuydu gece yanlız uyumak...çocuktuk fazla cesur fazla masum çokcada yanlızdık...ya şimdi???