...hani niç birşeyden emin olmadığın zamanlardaki gibi bi zaman şimdilerdeki...öncekileri hatırlatan...daha az yorup daha çok düşündüren...hep olduğu gibi kalamsını isteyip aynı zamandada daha fazlasını dileten...martılar...bi tek bu yaratıklar mutlu hissettirio bana kendimi...bide nedense nasıl olduğunu anlamadığım yaptıklarıyla beni karman çorman eden o adam...ama aklımda hep beni acıtırmı sorusu...kulaklarımda hep aynı şarkının tınısı...ve adımlıorum hala ıslak sokaklarda...bu kent hep ıslak zaten...bide martılar var hep gökyüzünde...bi öncekini kazırken yeni korkular var avuçlarımda biri beni tutsun ki bu sefer herşey farklı olsun...
Birdaha asla eskisi gibi olmayacaktı artık ve biz bunun ağırlığının altında kalmış paramparça ruhlarımızla devam etmeliydik...belkide devam etmemeliydik henüz bilebildiğimiz zamanlarda değildik...ülkelerde savaşlar başlayıp biterken hala yeterince inandırıcı gelmiyordu ölü insan vücutları...hayatımız manipüle edilmiş bi haber tadında olmaya başlamıştı...ve hiç olmadığımız kadar hırçındık artık hatanın her defansında bir diğerimizde olduğuna inanmak isteyen yanlarımız birbirinizi seven yanlarımızın çürüyor olmasını fırsat biliyordu sanki...acımasız birşeyler vardı ve biz hiç birşey yapamaz durumdaydık...birbirimizden bunca uzak yerlerdeyken biz bile hiç olmadığımız kadar acımasızlaşmıştık artık...o beklenen gün gelmiyordu dahada kötüsü gelmeyecekti de ve artık ikimizde bunu biliyorduk...yinede dilimizin ucundakiler bir diğerinden çok kendimizi fazlaca acıtacak cinsten olduğundan birtürlü çıkaramıyorduk kelimeleri...kelimeleri derleyip toplayıp düzgün cümleler kurmanın derdındeydık ...
Yorumlar