insan ençok kendine benzeyen bir şehre dönerken acı çekermiş...tanıdıkdı busefer tadı bu mutsuzluun budenli tanıdık bi şehre dönerken nasıl olabilirdiki...ve tanıdıktı bakışı bu denli acıtmasına rağmen ruhumu...bakmasaydı daha iiyiydi ya bakmasaydım bende ardıma...gerçi geçti uzun zaman olmasada...birazda bu yüzden bu kente kırgınlığım...bu kentden kaçışım...silipde başlayabilsek keşke en baştan heryeni hayat bi öncekinin sayesindeyken nekadar zor unutmak herşeyi farkında olmak ne denli yorucu...kocaman bi valiz aldım bukenti sığdıramıcaağım kadarda küçük aynı zamanda tüm canımı acıtan sevdiklerim gibi zaten bi önckide bisonraki gibi...yanlız bugün diil yani önceki zamanlara dair benim mutsuzluğum...eskiydi tüm zamanlar eksikti onun bakışları...tanımaktan bile korktuğum hayatımın 3.tekil şahsı sen bana sadec mutsuzluklar ekledin...
neçok özlüyorum bazı zaman onu...ne çok sevmiş yüreğim gözlerini...ne çok alışmış tenine ruhum...yabancı biri oluşundan şimdilerde gözlerimi dolduruyor hatırlattıkları...zaman ne hızlı ne acımasızca geçip gitmiş yanıbaşımızdan...bırden bambaşka şehirlerde bambaşka insanlar olarak buluvermişiz kendimizi...oysa bazen daha dun havuçlu tarçınlı kekin kokusuna karışan muhabbetlerimiz varmış gibi daha dun sol omzunda uyuyakalmışım gıbı...uyandığımda çoktan gıtmıştın ve ben çok başka bır hayattaydım senden ısık yılı uzakta...ınsan herşeye alışıyor lakin...gidenin yeri muthış bır hızla doluverıyor...unutulmuyor belki ama geçip gidiyor tum önemli gibi görünenler...ve bir adam çıkıp paldır küldür giriveriyor hayatıma...senın elllerimi tutamadığın tum deniz kenarlarında ellerimi tutuyor senın yatamadığın uykularda bana sarılıyor...benden önce hep eksikmiş hep yarımmış gibi seviyor benı...öyle tanıdık geliyorki sevgisi tıpkı benım senı sevdiğim gibi tanıdık bi his ve ben sırf bu hıs ıçın bıle seve...
Yorumlar