her dokunuşta kaybolmuş ruhum ve yitp gitmiş zaman avuçlarım kanamış onu bile farketmemişim...zamanla zaman olmayan arasındaydı o an...her dokunuşta paramparça dağılmış kalbim odaya aldırmamışım!bir dudakta başlayan bir bakışla son bulan...güneş batımıştı oysa sabahın körüydü daha o acıkmıştı bense tıkabasa doymuştum mutsuzluğa hiç açmak istemedim gözlerimi gidicenden öyle emindimki...hiç yel deirmeni görmedim ben ama donkişotluğm tutmuş nedense...inadına acıtıyorum şimdi kendimi...saatlerce yürüyorum saatlerce okuyorum geri kalan zamansa... ondada uyuyorum, ruhumu kandırıyorum...oysa herşey fazla güzeldi farkındalıklara bile kapamıştım gözlerimi...ençokda bu yüzden acıtmam bu denli canımı kanırtıyorum kabuk bile bağlayamayan yaralarımı kurcalıyorum boş vakitlerimde...nefesini hissettiğimde tuttum nefesimi daha az acısın istedim canım tanrım ne salaklık...yatağın başında birikmiş kıyafetlerimi kaldırıp dolaba fırlattım,yığınlar yaptım öbek öbek mutsuzluklarımdan,uyudum uayanmak istemedim ama yapıcak bşey bualamadım uyandım,küpelerimin çiftlerini aradım buldumda çoğunu,adam asmaca oynadım gecenn bi saati tüm aşık olduğum adamları astım odamın tavanına tek tek yatağa uzandı onları izledim...kendimden sıkıldım...midem bulandı uyudum belki geçer die...uyandım sabahın köründe...
...çok fazlaca mutsuz olmanız için sebepleriniz olabilir,ağlamak için haklı nedenleriniz,çıkmayan yollarınız,yaşamak istemediğiniz zamanlarınız,kurmak istemediğiniz cümleleriniz...ve siz...sadece ve yeg den kendinizsiniz...başka nedenler bulmak için son bi çabanız kaldıysa içinizde hissedebildikleriniz için tanrıya şukretmekle başlayabilirsiniz...hissettiğiniz tek bi sıcaklık tüm hayatınıza bedel hayallerinize destek başarılarınıza neden demek olabilir belkide...ki ben tamda şu sıra bana armağan biri için teşekkür ediyorum tüm evrene...her defasında yenıden masalları sevdirdiği için inancımı yenılediği hayallerimi desteklediği için varlığının uzaklıklar yada zamanla ölçülemediği için başarılarıma neden hayatıma renk olduğu için...kazanmak yada kaybetmek değil var olabilmek ve kendin olabilmekti önemlı olan...bilmediğimiz savaşlara dahil edildiğimizde ve çokça üzüldüğümüzde birileri tarafından her defasında incitildiğimizde...ençok kahkahalarımız geliyo kulağıma bide hep var olucağına
Yorumlar